Aankomst en eerste indruk

De vlucht

Na een jaar te hebben afgeteld, ben ik in Nicaragua. Ik kan het nog altijd moeilijk geloven dat ik me op dit moment aan de andere kant van de wereld bevind. Alles is dan ook een beetje zoals thuis. Een huis met keuken, living, slaapkamers en een terrasje. Zoals er zoveel zijn. Toch is alles helemaal anders. Mijn kamer is bijvoorbeeld heel sober, maar ik heb er toch een beetje persoonlijkheid in gestopt door wat dingetjes van thuis uit te stallen. De volgende drie maanden wordt Nicaragua mijn thuis, wie had dat ooit kunnen denken…

Nochtans, als het van de vliegtuigen gisteren had afgehangen, dan was ik pas vandaag (2 april) aangekomen in Managua. Weet je nog mama, dat je lachend zei dat ik je zou bellen en zou zeggen “Houston, we have a problem”? Wel, ik had een serieus probleem gisteren, maar dan in Newark. Ja mama, je zou best niet meer lachen met zo’n dingen in mijn geval, want je ziet het nogmaals; Alles lukt mij, maar altijd met een kink in de kabel voor ik mijn doel bereik.

Het afscheid in Zaventem was rustig verlopen en de vlucht naar Newark leuk met wat films en muziek (@ Maartje: het koekje kwam van Limburg!) Nadat ik dus vol goeie moed en blijdschap het vliegtuig in Newark kon verlaten, onderging ik gedwee alle controles, nam ik een monorail om naar de juiste terminal te gaan voor mijn aansluitende vlucht en deed ik zelfs nog een telefoontje richting thuisfront om opgewekt te melden dat alles perfect verliep. Niet dus.

Een kwartier na dat telefoontje vond ik het toch raar dat het nummer van mijn gate plots veranderd was, ook al had een airhostess me verzekerd dat de gate op mijn ticket de juiste was (richting Athene, yeah right!). Ik ging dus op onderzoek uit en ging naar de gate die vermeld stond op de televisieschermen. Heel erg blij dat ik alles zelf gevonden had, gaf ik daar mijn ticket af.. dat een foutmelding gaf. “Your plane is already gone”, kreeg ik te horen van een vriendelijke airhostess. Ik schrok me dood, want hoe kon ik nu in godsnaam mijn vliegtuig gemist hebben?! Al snel maakte ik een rekensommetje dat me duidelijk maakte dat het sowieso onmogelijk was geweest om die vlucht te halen, aangezien het vliegtuig richting Houston opsteeg om 13u50 en ik pas door alle controles was geraakt om 14u00. Dat was ook een beetje de fout van Brussel, want we zijn daar met wat vertraging vertrokken.

Je kunt je wel voorstellen dat ik een ‘lichte’ paniekaanval kreeg! Met een vloedgolf van tranen over mijn wangen ging ik, zoals de airhostess mij gezegd had, naar de balie om te kijken als ik op die nieuwe vlucht kon gezet worden. Stress, want ik werd op stand-by gezet en er werd mij verteld dat ik mijn aansluitende vlucht van Houston naar Managua waarschijnlijk niet zou halen en dus in Houston in een hotel zou moeten overnachten om dan pas een dag later naar Nicaragua te vliegen. Tranen à volonté met grote snikken. Hoe stom het misschien ook klinkt, ik was heel blij dat Dumbo bij me was, want ondanks zijn stilzwijgen bood hij troost.

Maar goed, na deze dramatische gebeurtenis klaarde de hemel op en mocht ik mee op de vlucht waar ik eerst als stand-by was gezet. Toch nog wenend, maar al een beetje in mijn lot berust, klom ik in het vliegtuig, me nestelend onder mijn dekentje met wat troostende muziek en Dumbo. De vlucht was goed, want ik heb dan toch een paar uurtjes kunnen slapen en toen ik wakker werd, was ik toch al veel kalmer. En er was nog goed nieuws! Op de videoschermen in het vliegtuig zag ik dat onze aankomst in Houston voorzien was voor 17u35 en mijn vlucht naar Managua was om 17u50! Met een héél klein beetje geluk kon ik dus toch nog op tijd op het laatste vliegtuig zitten! Stiekem begon ik te hopen en zelfs te bidden, maar toch hield ik in mijn achterhoofd dat ik misschien toch op hotel zou moeten blijven. Mezelf valse hoop geven, leek me immers niet zo’n sterk plan.

Het vliegtuig landde uiteindelijk perfect op tijd, maar de mensen die moesten uitstappen (ik zat gans vanachter) hadden blijkbaar alle tijd van de wereld! Mezelf moed insprekend spurtte ik uiteindelijk toch het vliegtuig uit, klampte de eerste medewerker van Continental Airlines die ik zag vast en vroeg hem als de vlucht naar Managua al weg was. Dat bleek niet zo! En nog beter, het vliegtuig stond maar twee gates verderop! Een spurtje werd ingezet en met een smekende, nog betraande blik naar de stewards mocht ik nog op het vliegtuig naar Managua! Ze zeiden me dat ik er al veel eerder had moeten zijn, maar toen ik hen snel nog vertelde dat ik net van het vliegtuig kwam, omdat ik mijn eerdere vlucht gemist had, keken ze toch lief naar me. Ik denk dat ik nooit eerder zo opgelucht ben geweest!

Op het vliegtuig kwam ik terecht naast een leuk Amerikaans koppel uit Idaho. Het was voor het eerst dat er mensen naast me zaten, op de eerste twee vluchten zat ik compleet alleen. Het koppel ging naar Nicaragua om vrijwilligerswerk te doen en het was leuk om een beetje te kunnen praten. Hheel godsdienstige mensen waren het, want al snel zei de man: “we can’t change the life of people in just two weeks, but we can tell them about Jesus Christ and he will change their lives.”

Een paar uurtjes later begon het vliegtuig zijn landing en daar was het dan: Managua vanuit de lucht. Het is hier al donker om 18u00 (en licht om 5u30), dus de hele stad was verlicht en het was on-ge-lo-fe-lijk om te zien. Zoals de man naast me zei: “Managua looks just like a bowl of spaghetti noodles”. Hij had gelijk, de hoofdstad ziet eruit als een kom spaghetti want geen enkele straat is recht. Alles is krom en gebogen en loopt door elkaar. Maar het zicht was onvoorstelbaar mooi (en mijn kodak was plat).

Na de landing was ik benieuwd als mijn bagage nog op tijd in het vliegtuig was geraakt aangezien ik zelf maar net op tijd was. Maar hoewel ik mijn bagage wel nodig had, kon het mij eigenlijk niet veel schelen. Ik was er zelf al geraakt en dat was toch net iets
belangrijker dan mijn bagage. Maar weer stond het geluk aan mijn kant en al snel zag ik mijn blauwe koffer tevoorschijn komen.

Eind goed, al goed zou je denken, maar vergeet het maar. Hoewel ik snel de man die mij kwam ophalen vond en de rit naar Granada vlot verliep, gebeurde er nog een klein incidentje. Mijn gastmama sliep al en hoorde ons niet toen we op de deur bonkten, met de auto toeterden, haar naam riepen, … ! Een kwartier hebben we daar gestaan, tot ze plots kwam aangewandeld en de deur opendeed, met haar jongste zoontje op haar arm. Oef, dan toch nog ‘eind goed, al goed’.

Nog een glaasje gedronken, valiezen in mijn kamer gedropt, snel kennis gemaakt met Anke (een Duitse die een wereldreis maakt en ook bij Fatima logeert) en dan mijn bed in. Wat een geluk dat ik de lakentjes van liefje goed wist zitten, zodat mijn bed opmaken ook niet te lang duurde. Uiteindelijk ben ik om ongeveer 5u Belgische tijd in bed kunnen kruipen. In Nicaragua was het toen ongeveer 22u30.

De eerste dag

Uurtjes later ben ik rond 8u wakker geworden en na een koude, maar oh zo verfrissende douche, kon mijn dag beginnen. Het doet raar om te realiseren dat het ondertussen al 16u in België was, alsof ik een hele dag in bed gelegen heb! Mama Fatima heeft lekker ontbijt gemaakt, met verse ananas en brood (hoera, geen bonen!) Ondertussen heb ik mijn kamer wat geïnstalleerd, kennis gemaakt met de kindjes Dany en Carlos (1 en 8 jaar oud) en wat gespeeld met dinosaurussen en autootjes. Het praten is heel moeilijk. Met Anke kan ik perfect communiceren in het Engels, maar zij is vandaag een daguitstap gaan maken in Masaya.

Ik probeer wel wat te antwoorden en zeggen in het Spaans, maar het zit ver. Ach, maandag naar de Spaanse les, hopelijk komt het dan snel terug. De hitte is hier trouwens niet te doen! Elke dag douchen zal hier geen overbodige luxe zijn, want amai, ik zweet me te pletter!

En liefje, het muskietennet is misschien voor twee personen geschikt, maar mijn bed is maar voor een persoon en geloof me, het is véél te warm om zo dichtbij elkaar te liggen!

Ondertussen heb ik behoorlijk wat tijd gespendeerd in het typen van deze tekst en ga ik straks twee huisjes verderop eens zien als ik op internet kan om jullie te laten meelezen en –genieten van mijn avonturen. Zoals je al gelezen hebt, avonturen hoeven niet zo vergezocht te zijn. Een vliegtuig missen is al avontuurlijk genoeg!

Dus liefjes, geniet nog van jullie dag (mijn pc zegt dat het bij jullie nu 18u00 is, bij mij is het nog voormiddag) en wees maar zeker, genieten doe ik hier ook!
Lieve lieve lieve, oververhitte groetjes,
Jana


En ohja, mijn teller:
Mooie mannen: 0 (tenzij je de twee überschattige zoontjes van Fatima meerekent)
Beesten: 1 gekko op de livingmuur, 0 op mijn eigen kamer