Circus en tweede stageweek

We zijn alweer een week verder! Ongelofelijk, ik zit volgende week al in de helft! Ik kan het echt amper geloven, de tijd vliegt hier onwijs snel.

Ik moet jullie nog vertellen over het circus van vorige week! Het was echt fantastisch! En niet zo amateuristisch als je misschien zou verwachten!

Kiki, Floor, Peter en ik kwamen aan een kwartier voor de voorstelling zou beginnen en botsten op een gigantisch lange rij mensen. Die rij schoof helaas niet zo vlotjes vooruit, waarschijnlijk probeerde iedereen nog een beetje af te dingen van de prijs (terwijl die echt al supergoedkoop was).

Uiteindelijk was het voor een keer best goed dat de Nica's beslisten om pas om halfnegen te starten in plaats van om acht, maar toch hebben we nog een twintigtal minuutjes van de voorstelling gemist. Jammer, maar na ons stonden nog veel meer mensen die dus nog veel meer gemist hebben. Klagen doe ik dus niet.

De tent zat echt nokvol! Het was echt zoeken naar een plaatsje, wat we uiteindelijk aan de zijkant van de tent, helemaal bovenaan, vonden. Aangezien er geen trappen waren om de tribunes op te gaan, was het echt klimmen tussen de mensen en hopen dat je je evenwicht niet verloor. Echte Nicatoestanden dus! Uiteindelijk zaten we neer en konden we genieten van grappige clowns, koorddansers, sambadanseressen, Teletubbies, vuuracts, ... Ik ben nog bezig met het maken van een filmpje om het jullie allemaal te kunnen tonen, want het was echt de moeite!

Het enige jammere was de circusdirecteur. Dat was echt zo'n mannetje dat eigenlijk al lang op pensioen zou moeten zijn, maar dat waarschijnlijk niet wil. Hij presenteerde de nummers en deed dat best goed, maar hij was heel vervelend toen hij ook tijdens de nummers bleek te praten. Hij blééf maar praten over 'hoeveel concentratie er wel niet nodig was voor deze stunt'. "Ocharme die artiesten", was het enige dat ik kon denken.

Toen het circus eindigde, konden we alle vier zeggen dat het een leuke laatste avond was geweest voor Kiki. ’s Nachts hebben we haar uitgewuifd, na vijf maanden Nicaragua moest ze terug naar Nederland… Het gaf mij ook best een raar gevoel, ik was de rest van de nacht al aan het denken aan mijn laatste dag en dat vond ik helemaal niet leuk. Gelukkig is dat nog een eindje weg.

Voor de rest had ik maandag een vrije dag, dankzij Dag van de Arbeid. Het is een rustig middagje aan het zwembad geworden met Floor en dan ’s avonds pizza met haar, Karmen en Peter. Weinig bijzonders, maar een fijn dagje.

De rest van de week bestond uit Bahamas monteren en over Oekraïne informeren. Een gewone, maar nog altijd leuke werkweek dus.

Oh, vrijdag was wel een bijzonder dagje! Ik had toen namelijk via Skype (ongebruikelijk, maar enorm leuk dat het zo is kunnen gaan) een interview om al dan niet toegelaten te worden tot een nieuwe school in september waar ik een jaartje Televisie van A tot Z wil gaan studeren. Het is een lang verhaal om helemaal uit de doeken te doen, maar het belangrijkste nieuws is dit: IK BEN ERBIJ!

In september mag ik dus verhuizen naar Mechelen! (ik doe de laatste tijd niets anders dan verhuizen) Ik kijk er echt al naar uit! Maar eerst ga ik nog volop genieten van mijn tijd hier in het mooie Nicaragua. Morgen bijvoorbeeld ga ik nog een vulkaantje hier vlakbij beklimmen, de Mombachu. Beetje aan de conditie en de lijn denken, want ik begin toch een buikje te krijgen stilletjesaan…

Deze morgen (om jullie een volledig verslag te geven) heb ik de markt hier bezocht, dat is een attractie op zich, want echt alles wordt daar verkocht. Matrassen, groenten, fruit, kleren, schoenen, speelgoed, juwelen, elektronica, … En alles staat lekker een beetje door elkaar en de gangetjes zijn supersmal en het is er superdruk en het stinkt er naar vlees dat al veel te lang in de zon ligt en er zijn vrouwtjes die vliegenmeppers hebben om die vliegen van het vlees te meppen en dat wil je dan eigenlijk echt niet meer eten volgens mij (maar dat doen de mensen dus wel) en wauw.. het was een ervaring. Het leven is hier eigenlijk zo gemakkelijk. Alles kan je ook gewoon op straat vinden. Ik maak me nooit zorgen over ‘ik moet nog naar de winkel, want ik het niets meer in huis’, want ik wandel de straat op en voila, daar heb je een drankkraampje of een mevrouwtje die hapjes verkoopt. Tranquilo, tranquilo…

Morgen vertel ik jullie meer over een van mijn aankopen op de markt, maar dat kan ik nu nog niet doen, want het is een verrassing! Ik hou jullie dus nog heel even in spanning, maar jullie zullen snel meer weten!

Lieve, zonnige groetjes uit Nicaragua
een heel gelukkige Jana