Een rustig weekendje met goeie doelen
Door: Jana
Blijf op de hoogte en volg Jana
07 Juni 2011 | Nicaragua, León
Weekend 4-6 juni 2011
Dat niet altijd alles rozengeur en maneschijn kan zijn, ook al vertoef je in een prachtig land, dat heb ik vorige week mogen ondervinden. Ik had last van een slapeloze week en als ik zeg ‘slapeloos’, dan overdrijf ik voor geen meter. Uren liggen woelen, hele rare dromen en heel veel jeuk van onzichtbare muskieten, … dat is een compilatie van mijn voorbije nachten. Elke ochtend zat ik compleet uitgeput aan het ontbijt en nam ik een taxi naar het werk, omdat ik het echt niet zag zitten om te wandelen naar mijn stageplek. Ik dacht ook nog aan een parasiet, maar ik had al een parasieten- en vitaminekuurtje genomen uit voorzorg en het slechte gevoel ging niet weg, dus dat kon het niet zijn. Uiteindelijk ben ik vrijdag naar huis gestuurd door mijn lieve collega Barbara. Toen zij me vrijdagochtend vroeg hoe het ging, antwoordde ik (alweer) dat ik zo moe was en ben ik gewoon in tranen uitgebarsten. Zij vond het hoog tijd dat ik wat ging bijslapen en stuurde me onmiddellijk naar huis. Zo gezegd, zo gedaan.
Rosamaria vond het raar toen ik plots weer thuis stond om halftien, maar daar stoorde ik me niet aan. Wekkertje gezet, pyjama aangetrokken, oordopjes in en oogmaskertje op en voila. Midden in de dag viel ik -eindelijk- in slaap. Na drie uurtjes werd ik gewekt door Eva (en twee minuten later ook nog eens door de wekker). Etenstijd en daarna tijd om naar León te vertrekken. Hoewel ik nog wel een beetje moe was, toch maar de planning gevolgd. Ook nog even kunnen Skypen met mijn lieve mannetje, dat maakte mijn dag ook weer een stukje mooier.
Rond kwart voor twee vertrokken naar Managua om daar dan de bus richting León te nemen. In Managua zijn Eva en ik ook nog even gestopt in de twee grote winkelcentra, Galerías en Metrocentro. Als echte meisjes even wat kleren gepast en ik, als “kijk-daar-is-korting-shopper”, mezelf getrakteerd op een nieuwe lange witte bloes, een roze truitje en ook nog… een oranje short en dat allemaal… in korting! Ja ja, ik ben een echte Nederlander geworden nu! De Nederlanders zelf vonden het ook geweldig toen ze die zagen, haha! (en ohja, ik pas nog altijd in een Small, woehoew!)
Nou goed, na dat winkeltripje zijn we gestart aan de lange busrit naar León. Een beetje knikkebollend, een beetje naar het uitzicht starend en vooral zittend in kleine zeteltjes, kwamen we twee uur later aan in de studentenstad. Een hapje gegeten samen met Malou, Ivar, Rik, Eva, Anne Marlijn en diens ouders, hostel geboekt, dutje gedaan en daarna… tijd voor een feestje! We vonden een discotheek waar we 110 cordobas ingang betaalden (omgerekend net geen 4 euro) en waar er dan de rest van de avond open bar was! Dat betekende natuurlijk weer rum drinken, maar ik heb het deze keer maar rustig gehouden, haha! Na een leuk, niet zo laat feestje terug naar het hostel gegaan en geslapen (hoera, ik kon weer slapen!).
De volgende ochtend ben ik op mijn eentje naar een plaatselijk museum gegaan dat ging over de mythes en legendes van Nicaragua. Het museum is gehuisvest in een oude gevangenis waar duidelijke teksten en tekeningen te vinden waren van de gebruikelijke martelpraktijken die gevangenen ondergingen. Voor de rest was het museum niet zo heel bijzonder. Er stonden enkel verklede etalagepoppen en in mijn ‘gidsje’ stonden de bijpassende legendes in het Spaans en Engels geschreven. Mooie legendes hoor, maar het museum op zich was dus niets speciaals.
Daarna hebben we genoten van een heerlijk ontbijtje in het Pure Earth Café, een vegetarisch en biologisch cafeetje waar je een kleine kaart hebt, maar echt superlekkere dingen! Ikzelf genoot van mijn bagel met roereieren en verse tomaatjes, samen met een bananensmoothie, heel anders dan het ontbijt dat ik tijdens de week eet! Na de maagjes te hebben gevuld, hebben we een taxi genomen naar het strand van León, waar we een nieuw hostel boekten, OP het strand! Voor mij was het pure luxe om ergens te slapen, uit mijn bed te stappen en direct de zee in te kunnen springen, maar hier in Nicaragua heeft me dat dus maar 7 dollar gekost, ongeveer 5 euro dus. De hele middag heb ik heerlijk in de zon gelegen op het bloedhete zand, een beetje gelezen en ook nog in de golven gesprongen. Surfen was niet mogelijk, daarvoor waren de golven moordend wild, maar over golven proberen springen of er onderdoor duiken, dat was superleuk! Met 10kg zand in mijn bikini ben ik uiteindelijk onder de douche gaan staan, haha! En oh, ik heb nog schelpenkettinkjes gekocht! Dat was best grappig! Er kwam een jongetje aan mijn handdoek staan en vroeg of ik geen ketting wou kopen. Ze bleken echt leuk te zijn en omdat het kind ook niet gewoon kwam bedelen om geld, besloot ik een bijdrage te leveren en twee kettinkjes te kopen. Stonden ze plots met drie aan mijn handdoek te smeken om bij hen te kopen en niet bij dat jongetje! Maar dat ging natuurlijk niet door, wie eerst is, eerst krijgt! Nicaraguanen… vriendelijke mensen, maar voor geld zouden ze hun vrienden verraden. Althans, zo kwam het over voor mij.
Na het zon- en zwemavondje genoten van en spaghetti met een drankje en gewoon wat fijn praten met elkaar. Echt een gezellig avondje. Uiteindelijk bleek er nog een feestje te zijn een beetje verderop in de straat en met z’n viertjes hebben we dan nog besloten om daarheen te gaan. Een superleuk, typisch Nica-feestje! Het was een schuurtje dat ze een beetje hadden opgeruimd, waar de fietsen nog tegen de muur stonden en waar iedereen heerlijk stond te shaken met de heupen en de borsten (ik kan het nog altijd niet :)). Voor iets meer dan een euro kreeg je een liter bier en daar gingen we dan! Biertje in de hand en dansen maar! Echt een leuke avond! Om een uur ging het licht aan en de muziek uit en liepen we terug naar het hostel, klaar voor weer een heerlijke nacht met veel uurtjes slaap.
De volgende ochtend genoot ik van het alleen zijn in een hangmat en keek ik naar de zee. Gewoon een zalig momentje. Daarna kreeg ik gezelschap, werd er ontbeten en werden rugzakken weer ingepakt, want we gingen ook nog een goeie daad doen zondag! Anne Marlijn had namelijk een project opgezet in León waarbij 220 kindjes van een plaatselijk schooltje konden genieten van een gratis maaltijd! Helpende handen waren welkom en voila, daar waren we dus! Al die kindjes straalden toen ze die gigantische hamburger in hun handjes kregen. Nog een blikje drank erbij en daar gingen ze, met die glimlach van oor tot oor. Het gaf mij zoveel voldoening om een kleine bijdrage te kunnen doen in dit land. De kinderen kwamen stuk voor stuk uit heel arme gezinnen en wat heel erg opviel, is dat geen enkel kindje zijn hamburger ter plaatse op at. Waarschijnlijk namen ze die mee naar huis om daar te delen met de rest van het gezin. Wat ook nog opviel, is dat die kinderen allemaal engelengeduld hebben! Als er een portie hamburgers op was en er nieuwe moesten gemaakt worden, gingen die kinderen niet jengelen of vervelend doen. Nee, ze bleven netjes en stilletjes staan in de rij. Daar kunnen sommige Belgische bengels ook nog iets van leren.
Hoewel ik enkel maar blikjes heb uitgedeeld en een heel klein beetje gespringtouwd heb met de kindjes, voelde ik mezelf ook heel gelukkig na afloop van dit project. Al die stralende gezichtjes gaan nog lang in mijn geheugen staan, daar ben ik zeker van.
Na het uitdelen van hamburgers was het weer tijd voor vijf van ons om naar huis te gaan. Weer met z’n vijven in een taxi gedoken op weg naar de bushalte. Enkele uurtjes later waren we weer thuis, moe maar voldaan. Ik ben om half negen in mijn bed gedoken en heb als een roosje geslapen tot zeven uur deze morgen. Een heerlijk gevoel gaf dat en ik was dus weer helemaal klaar om te gaan werken! Gelukkig maar.
Alvast heel veel opgeladen groetjes,
Jana
P.S. Slecht nieuws voor diegenen die niet (zullen) houden van mijn Nederlandse accent. Dit weekend hoorden de ouders van Anne Marlijn niet eens dat ik geen Nederlandse, maar Belgische ben. Zo erg is het dus al met mij(n) (accent) gesteld, hahahahahhahahahaha! :-)
Dat niet altijd alles rozengeur en maneschijn kan zijn, ook al vertoef je in een prachtig land, dat heb ik vorige week mogen ondervinden. Ik had last van een slapeloze week en als ik zeg ‘slapeloos’, dan overdrijf ik voor geen meter. Uren liggen woelen, hele rare dromen en heel veel jeuk van onzichtbare muskieten, … dat is een compilatie van mijn voorbije nachten. Elke ochtend zat ik compleet uitgeput aan het ontbijt en nam ik een taxi naar het werk, omdat ik het echt niet zag zitten om te wandelen naar mijn stageplek. Ik dacht ook nog aan een parasiet, maar ik had al een parasieten- en vitaminekuurtje genomen uit voorzorg en het slechte gevoel ging niet weg, dus dat kon het niet zijn. Uiteindelijk ben ik vrijdag naar huis gestuurd door mijn lieve collega Barbara. Toen zij me vrijdagochtend vroeg hoe het ging, antwoordde ik (alweer) dat ik zo moe was en ben ik gewoon in tranen uitgebarsten. Zij vond het hoog tijd dat ik wat ging bijslapen en stuurde me onmiddellijk naar huis. Zo gezegd, zo gedaan.
Rosamaria vond het raar toen ik plots weer thuis stond om halftien, maar daar stoorde ik me niet aan. Wekkertje gezet, pyjama aangetrokken, oordopjes in en oogmaskertje op en voila. Midden in de dag viel ik -eindelijk- in slaap. Na drie uurtjes werd ik gewekt door Eva (en twee minuten later ook nog eens door de wekker). Etenstijd en daarna tijd om naar León te vertrekken. Hoewel ik nog wel een beetje moe was, toch maar de planning gevolgd. Ook nog even kunnen Skypen met mijn lieve mannetje, dat maakte mijn dag ook weer een stukje mooier.
Rond kwart voor twee vertrokken naar Managua om daar dan de bus richting León te nemen. In Managua zijn Eva en ik ook nog even gestopt in de twee grote winkelcentra, Galerías en Metrocentro. Als echte meisjes even wat kleren gepast en ik, als “kijk-daar-is-korting-shopper”, mezelf getrakteerd op een nieuwe lange witte bloes, een roze truitje en ook nog… een oranje short en dat allemaal… in korting! Ja ja, ik ben een echte Nederlander geworden nu! De Nederlanders zelf vonden het ook geweldig toen ze die zagen, haha! (en ohja, ik pas nog altijd in een Small, woehoew!)
Nou goed, na dat winkeltripje zijn we gestart aan de lange busrit naar León. Een beetje knikkebollend, een beetje naar het uitzicht starend en vooral zittend in kleine zeteltjes, kwamen we twee uur later aan in de studentenstad. Een hapje gegeten samen met Malou, Ivar, Rik, Eva, Anne Marlijn en diens ouders, hostel geboekt, dutje gedaan en daarna… tijd voor een feestje! We vonden een discotheek waar we 110 cordobas ingang betaalden (omgerekend net geen 4 euro) en waar er dan de rest van de avond open bar was! Dat betekende natuurlijk weer rum drinken, maar ik heb het deze keer maar rustig gehouden, haha! Na een leuk, niet zo laat feestje terug naar het hostel gegaan en geslapen (hoera, ik kon weer slapen!).
De volgende ochtend ben ik op mijn eentje naar een plaatselijk museum gegaan dat ging over de mythes en legendes van Nicaragua. Het museum is gehuisvest in een oude gevangenis waar duidelijke teksten en tekeningen te vinden waren van de gebruikelijke martelpraktijken die gevangenen ondergingen. Voor de rest was het museum niet zo heel bijzonder. Er stonden enkel verklede etalagepoppen en in mijn ‘gidsje’ stonden de bijpassende legendes in het Spaans en Engels geschreven. Mooie legendes hoor, maar het museum op zich was dus niets speciaals.
Daarna hebben we genoten van een heerlijk ontbijtje in het Pure Earth Café, een vegetarisch en biologisch cafeetje waar je een kleine kaart hebt, maar echt superlekkere dingen! Ikzelf genoot van mijn bagel met roereieren en verse tomaatjes, samen met een bananensmoothie, heel anders dan het ontbijt dat ik tijdens de week eet! Na de maagjes te hebben gevuld, hebben we een taxi genomen naar het strand van León, waar we een nieuw hostel boekten, OP het strand! Voor mij was het pure luxe om ergens te slapen, uit mijn bed te stappen en direct de zee in te kunnen springen, maar hier in Nicaragua heeft me dat dus maar 7 dollar gekost, ongeveer 5 euro dus. De hele middag heb ik heerlijk in de zon gelegen op het bloedhete zand, een beetje gelezen en ook nog in de golven gesprongen. Surfen was niet mogelijk, daarvoor waren de golven moordend wild, maar over golven proberen springen of er onderdoor duiken, dat was superleuk! Met 10kg zand in mijn bikini ben ik uiteindelijk onder de douche gaan staan, haha! En oh, ik heb nog schelpenkettinkjes gekocht! Dat was best grappig! Er kwam een jongetje aan mijn handdoek staan en vroeg of ik geen ketting wou kopen. Ze bleken echt leuk te zijn en omdat het kind ook niet gewoon kwam bedelen om geld, besloot ik een bijdrage te leveren en twee kettinkjes te kopen. Stonden ze plots met drie aan mijn handdoek te smeken om bij hen te kopen en niet bij dat jongetje! Maar dat ging natuurlijk niet door, wie eerst is, eerst krijgt! Nicaraguanen… vriendelijke mensen, maar voor geld zouden ze hun vrienden verraden. Althans, zo kwam het over voor mij.
Na het zon- en zwemavondje genoten van en spaghetti met een drankje en gewoon wat fijn praten met elkaar. Echt een gezellig avondje. Uiteindelijk bleek er nog een feestje te zijn een beetje verderop in de straat en met z’n viertjes hebben we dan nog besloten om daarheen te gaan. Een superleuk, typisch Nica-feestje! Het was een schuurtje dat ze een beetje hadden opgeruimd, waar de fietsen nog tegen de muur stonden en waar iedereen heerlijk stond te shaken met de heupen en de borsten (ik kan het nog altijd niet :)). Voor iets meer dan een euro kreeg je een liter bier en daar gingen we dan! Biertje in de hand en dansen maar! Echt een leuke avond! Om een uur ging het licht aan en de muziek uit en liepen we terug naar het hostel, klaar voor weer een heerlijke nacht met veel uurtjes slaap.
De volgende ochtend genoot ik van het alleen zijn in een hangmat en keek ik naar de zee. Gewoon een zalig momentje. Daarna kreeg ik gezelschap, werd er ontbeten en werden rugzakken weer ingepakt, want we gingen ook nog een goeie daad doen zondag! Anne Marlijn had namelijk een project opgezet in León waarbij 220 kindjes van een plaatselijk schooltje konden genieten van een gratis maaltijd! Helpende handen waren welkom en voila, daar waren we dus! Al die kindjes straalden toen ze die gigantische hamburger in hun handjes kregen. Nog een blikje drank erbij en daar gingen ze, met die glimlach van oor tot oor. Het gaf mij zoveel voldoening om een kleine bijdrage te kunnen doen in dit land. De kinderen kwamen stuk voor stuk uit heel arme gezinnen en wat heel erg opviel, is dat geen enkel kindje zijn hamburger ter plaatse op at. Waarschijnlijk namen ze die mee naar huis om daar te delen met de rest van het gezin. Wat ook nog opviel, is dat die kinderen allemaal engelengeduld hebben! Als er een portie hamburgers op was en er nieuwe moesten gemaakt worden, gingen die kinderen niet jengelen of vervelend doen. Nee, ze bleven netjes en stilletjes staan in de rij. Daar kunnen sommige Belgische bengels ook nog iets van leren.
Hoewel ik enkel maar blikjes heb uitgedeeld en een heel klein beetje gespringtouwd heb met de kindjes, voelde ik mezelf ook heel gelukkig na afloop van dit project. Al die stralende gezichtjes gaan nog lang in mijn geheugen staan, daar ben ik zeker van.
Na het uitdelen van hamburgers was het weer tijd voor vijf van ons om naar huis te gaan. Weer met z’n vijven in een taxi gedoken op weg naar de bushalte. Enkele uurtjes later waren we weer thuis, moe maar voldaan. Ik ben om half negen in mijn bed gedoken en heb als een roosje geslapen tot zeven uur deze morgen. Een heerlijk gevoel gaf dat en ik was dus weer helemaal klaar om te gaan werken! Gelukkig maar.
Alvast heel veel opgeladen groetjes,
Jana
P.S. Slecht nieuws voor diegenen die niet (zullen) houden van mijn Nederlandse accent. Dit weekend hoorden de ouders van Anne Marlijn niet eens dat ik geen Nederlandse, maar Belgische ben. Zo erg is het dus al met mij(n) (accent) gesteld, hahahahahhahahahaha! :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
