Cliffhangers
Door: Jana
Blijf op de hoogte en volg Jana
20 Juni 2011 | Nicaragua, Somoto
Weekend 17-19 juni
Na een week vol filmen voor mijn reportage en het fantastische Guatemala-nieuws, was het weer tijd voor een weekend! Het voelt heel raar te weten nu, zondagavond, dat mijn voorlaatste weekend in Nicaragua voorbij is. Nog maar eentje te gaan en dan terug naar huis…
Hoe dan ook, het is een tof weekend geworden! Samen met Floor ben ik naar El Canyon de Somoto geweest. Om half zes zijn we opgestaan om de bus te halen naar Somoto! Somoto is een dorpje in het noorden van Nicaragua, iets wat we goed voelden aan de temperatuur ginder, brr! Een trui had best goed van pas kunnen komen, maar die hadden we niet bij aangezien wij heel warme temperaturen gewoon zijn! Gelukkig was het nu ook geen vriesweer, dus we hebben het overleefd zonder problemen, haha!
In Somoto heb je dus een cañon waar je een tour kan doen. Mijn collega Barbara kende daar een gids en na een telefoontje was het dus geregeld dat Floor en ik met diezelfde gids een tocht gingen maken door de bossen en bergen van Somoto. Er was nog een groep Duitsers die ons vergezelden, best tof.
Het eerste deel van onze tocht was een beetje wandelen, tot we aan de waterkant kwamen. Hopla, erdoorheen! Ik was blij met de gids die mij stevig vast had, want de stroming was heel sterk, hoewel het water niet erg diep was. Daarna weer een stukje wandelen, maar nu omhoog. Tijdens dat stukje bleek nog maar eens dat mijn conditie niet echt iets is om trots op te zijn, haha! Gelukkig heb ik de top bereikt en kwamen we aan een hutje waar we een prachtig uitzicht hadden over de cañon, echt wauw!
Daarna werd de tocht minder zwaar en gingen we bergaf door de bossen, tot we weer bij het water kwamen. Een tweede maal gingen we door het water heen, want we moesten natuurlijk aan de overkant geraken. Daarna werd het weer helaas minder. Regenbuien zorgden er wel voor dat het avontuur alleen maar groter werd, maar toch was het een beetje zonde, want door de hevige regenval lieten we onze camera’s liever in de waterdichte tas van de gids. Bijgevolg zijn er dus niet erg veel foto’s van ons avontuur, maar het zit in mijn gedachten.
Maar goed, om verder te gaan met onze tocht: na het korte wandelingetje was het tijd voor een kort boottochtje, waar iedereen een beetje kou begon te krijgen door de regen en de wind. Gelukkig mochten we daarna weer wat klimmen op de (gladde) rotsen en daarna terug in het water. Ditmaal hadden we twee gidsen die elk aan een kant in het water stonden met een touw waaraan wij ons moesten vooruit trekken om de overkant te bereiken. Echt gek eigenlijk als je weet dat als je dat touw losliet, je werd meegesleurd door heel harde stromingen en dus evengoed kon verdrinken! Maar zonder veel nadenken en met veel zin voor avontuur heb ook ik dat touw vastgegrepen en me vooruit getrokken, echt super!
Daarna was het normaal zo dat we nog wat gingen wandelen over de rotsen om dan bij een plek te komen waar we van 10 meter hoog mochten in het water springen en ons laten meesleuren door het water. Helaas was de regen een spelbreker geworden en steeg het water in de cañon veel te snel waardoor het te gevaarlijk werd om die sprong nog te maken. In ruil kregen we een andere rots aangeboden om vanaf te springen, eentje van ‘slechts’ 4m hoog. Door de regen en de wind en de grote kans om uit te glijden op die natte rotsen was dat ook een groot avontuur om daar van af te springen, maar ik heb het gedaan! Pats boem het water in en mee met de stroming! Daarna was het hard zwemmen om aan de kant te geraken, een beetje te wandelen en in een rustiger stukje van de cañon weer te drijven in het water. Het laatste stukje heb ik me wel bezeerd aan mijn rug toen ik in een kleine draaikolk terecht ben gekomen en daarna keihard met mijn rug tegen een rots ben gebotst. Tja, dat maken avonturiers mee zeker?
Daarna was de tocht na nog een klein wandelingetje afgelopen. Tijd voor droge kleren en lunch! Het enige wat we nog tekort hadden was een warme douche, maar de Duitsers die mee waren met onze tocht wisten dat probleem ook te fiksen! Zij hadden een hostel in Estelli, een dorpje wat verder van Somoto, waar ze WARME douches hadden! Dat moesten ze ons geen twee keer zeggen en daar gingen Floor en ik, op de bus naar Estelli!
Ook nu was het avontuur nog niet afgelopen! Halverwege de busrit in de gietende regen waar ik probeerde een dutje te doen, schrok ik plots wakker van een immens glasgerinkel! De voorruit van de bus aan diggelen! Even vreesden we voor een overval of voor een hartaanval van de busschauffeur, maar gelukkig is het echte verhaal heel wat minder spannend: het was oud glas. Hahahha, dat is echt de uitleg die we kregen van de Nicaraguanen op de bus! “Niets aan de hand, chicas! Het was enkel maar oud glas dat door de zon van vanmorgen en nu door de regen kapot gaat!” Gekke toestanden! Een paar mannen hebben toen het glas maar volledig uit de voorruit gehaald vooraleer er werd verder gereden. Ocharme die busschauffeur die nu een volle bus moest vervoeren met harde wind en koude regen recht in zijn gezicht! Gelukkig is het allemaal goed gekomen.
Daarna die befaamde warme douche genomen (hééééééééééérlijk!), nog iets gegeten en dan als een roosje gaan slapen… ONDER TWEE FLEECE-DEKENTJES!! Ja, echt! In Masaya hebben we dat nooit nodig, daar is het warm genoeg, maar in Estelli was dat een heel erg welgekomen geschenk!
Hoe dan ook, na het ontbijt vanmorgen dat we gegeten hebben in een stad zonder elektriciteit, een taxi naar de bushalte genomen en weer was het avontuur nog niet afgelopen! Er werd een vrouw in onze taxi geduwd die onwijs veel buikpijn had en dringend naar het ziekenhuis moest! We weten niet of ze zwanger was, want heel erg ‘dik’ leek ze niet, maar ja. Hoe het is afgelopen, dat weten we dus niet, maar dat het toch wel weer even een bizar moment was, kan ik je verzekeren!
Daarna de bus naar Managua genomen (waar ik plots onwijs hard naar het toilet moest!) en toen we er EIN-DE-LIJK waren, hebben we heel snel een taxi genomen richting Metrocentro, om naar het toilet te kunnen en een feestmaal te eten! Dat feestmaal was… Mc Donalds! Die frietjes en hamburger met cola smaakten als een stukje hemel!
Hoe dan ook, vanmiddag zijn we dan nog een paar uurtjes gaan zwemmen en nadat we gevlucht zijn voor de regen, heb ik me achter mijn computer gezet om jullie weer op de hoogte te brengen van mijn laatste weken in Nicaragua!
Heel veel ik-wil-eigenlijk-nog-niet-echt-naar-huis-groetjes,
Jana
Na een week vol filmen voor mijn reportage en het fantastische Guatemala-nieuws, was het weer tijd voor een weekend! Het voelt heel raar te weten nu, zondagavond, dat mijn voorlaatste weekend in Nicaragua voorbij is. Nog maar eentje te gaan en dan terug naar huis…
Hoe dan ook, het is een tof weekend geworden! Samen met Floor ben ik naar El Canyon de Somoto geweest. Om half zes zijn we opgestaan om de bus te halen naar Somoto! Somoto is een dorpje in het noorden van Nicaragua, iets wat we goed voelden aan de temperatuur ginder, brr! Een trui had best goed van pas kunnen komen, maar die hadden we niet bij aangezien wij heel warme temperaturen gewoon zijn! Gelukkig was het nu ook geen vriesweer, dus we hebben het overleefd zonder problemen, haha!
In Somoto heb je dus een cañon waar je een tour kan doen. Mijn collega Barbara kende daar een gids en na een telefoontje was het dus geregeld dat Floor en ik met diezelfde gids een tocht gingen maken door de bossen en bergen van Somoto. Er was nog een groep Duitsers die ons vergezelden, best tof.
Het eerste deel van onze tocht was een beetje wandelen, tot we aan de waterkant kwamen. Hopla, erdoorheen! Ik was blij met de gids die mij stevig vast had, want de stroming was heel sterk, hoewel het water niet erg diep was. Daarna weer een stukje wandelen, maar nu omhoog. Tijdens dat stukje bleek nog maar eens dat mijn conditie niet echt iets is om trots op te zijn, haha! Gelukkig heb ik de top bereikt en kwamen we aan een hutje waar we een prachtig uitzicht hadden over de cañon, echt wauw!
Daarna werd de tocht minder zwaar en gingen we bergaf door de bossen, tot we weer bij het water kwamen. Een tweede maal gingen we door het water heen, want we moesten natuurlijk aan de overkant geraken. Daarna werd het weer helaas minder. Regenbuien zorgden er wel voor dat het avontuur alleen maar groter werd, maar toch was het een beetje zonde, want door de hevige regenval lieten we onze camera’s liever in de waterdichte tas van de gids. Bijgevolg zijn er dus niet erg veel foto’s van ons avontuur, maar het zit in mijn gedachten.
Maar goed, om verder te gaan met onze tocht: na het korte wandelingetje was het tijd voor een kort boottochtje, waar iedereen een beetje kou begon te krijgen door de regen en de wind. Gelukkig mochten we daarna weer wat klimmen op de (gladde) rotsen en daarna terug in het water. Ditmaal hadden we twee gidsen die elk aan een kant in het water stonden met een touw waaraan wij ons moesten vooruit trekken om de overkant te bereiken. Echt gek eigenlijk als je weet dat als je dat touw losliet, je werd meegesleurd door heel harde stromingen en dus evengoed kon verdrinken! Maar zonder veel nadenken en met veel zin voor avontuur heb ook ik dat touw vastgegrepen en me vooruit getrokken, echt super!
Daarna was het normaal zo dat we nog wat gingen wandelen over de rotsen om dan bij een plek te komen waar we van 10 meter hoog mochten in het water springen en ons laten meesleuren door het water. Helaas was de regen een spelbreker geworden en steeg het water in de cañon veel te snel waardoor het te gevaarlijk werd om die sprong nog te maken. In ruil kregen we een andere rots aangeboden om vanaf te springen, eentje van ‘slechts’ 4m hoog. Door de regen en de wind en de grote kans om uit te glijden op die natte rotsen was dat ook een groot avontuur om daar van af te springen, maar ik heb het gedaan! Pats boem het water in en mee met de stroming! Daarna was het hard zwemmen om aan de kant te geraken, een beetje te wandelen en in een rustiger stukje van de cañon weer te drijven in het water. Het laatste stukje heb ik me wel bezeerd aan mijn rug toen ik in een kleine draaikolk terecht ben gekomen en daarna keihard met mijn rug tegen een rots ben gebotst. Tja, dat maken avonturiers mee zeker?
Daarna was de tocht na nog een klein wandelingetje afgelopen. Tijd voor droge kleren en lunch! Het enige wat we nog tekort hadden was een warme douche, maar de Duitsers die mee waren met onze tocht wisten dat probleem ook te fiksen! Zij hadden een hostel in Estelli, een dorpje wat verder van Somoto, waar ze WARME douches hadden! Dat moesten ze ons geen twee keer zeggen en daar gingen Floor en ik, op de bus naar Estelli!
Ook nu was het avontuur nog niet afgelopen! Halverwege de busrit in de gietende regen waar ik probeerde een dutje te doen, schrok ik plots wakker van een immens glasgerinkel! De voorruit van de bus aan diggelen! Even vreesden we voor een overval of voor een hartaanval van de busschauffeur, maar gelukkig is het echte verhaal heel wat minder spannend: het was oud glas. Hahahha, dat is echt de uitleg die we kregen van de Nicaraguanen op de bus! “Niets aan de hand, chicas! Het was enkel maar oud glas dat door de zon van vanmorgen en nu door de regen kapot gaat!” Gekke toestanden! Een paar mannen hebben toen het glas maar volledig uit de voorruit gehaald vooraleer er werd verder gereden. Ocharme die busschauffeur die nu een volle bus moest vervoeren met harde wind en koude regen recht in zijn gezicht! Gelukkig is het allemaal goed gekomen.
Daarna die befaamde warme douche genomen (hééééééééééérlijk!), nog iets gegeten en dan als een roosje gaan slapen… ONDER TWEE FLEECE-DEKENTJES!! Ja, echt! In Masaya hebben we dat nooit nodig, daar is het warm genoeg, maar in Estelli was dat een heel erg welgekomen geschenk!
Hoe dan ook, na het ontbijt vanmorgen dat we gegeten hebben in een stad zonder elektriciteit, een taxi naar de bushalte genomen en weer was het avontuur nog niet afgelopen! Er werd een vrouw in onze taxi geduwd die onwijs veel buikpijn had en dringend naar het ziekenhuis moest! We weten niet of ze zwanger was, want heel erg ‘dik’ leek ze niet, maar ja. Hoe het is afgelopen, dat weten we dus niet, maar dat het toch wel weer even een bizar moment was, kan ik je verzekeren!
Daarna de bus naar Managua genomen (waar ik plots onwijs hard naar het toilet moest!) en toen we er EIN-DE-LIJK waren, hebben we heel snel een taxi genomen richting Metrocentro, om naar het toilet te kunnen en een feestmaal te eten! Dat feestmaal was… Mc Donalds! Die frietjes en hamburger met cola smaakten als een stukje hemel!
Hoe dan ook, vanmiddag zijn we dan nog een paar uurtjes gaan zwemmen en nadat we gevlucht zijn voor de regen, heb ik me achter mijn computer gezet om jullie weer op de hoogte te brengen van mijn laatste weken in Nicaragua!
Heel veel ik-wil-eigenlijk-nog-niet-echt-naar-huis-groetjes,
Jana
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
