Hablo un poco español!
Door: Jana
Blijf op de hoogte en volg Jana
06 April 2011 | Nicaragua, Granada
4 en 5 april
Maandag 4 april was mijn eerste belangrijke dag in Nicaragua. Mijn eerste taalles. Met een goed gemoed ging ik samen met Anke naar de les. Ik kreeg mijn eigen leerkracht toegewezen, Massiel. Massiel is een 24-jarige Nicaraguaanse en ze is heel erg tof. Ze is ook een beetje zoals mij: heel vrolijk, heel babbelachtig en een tikkeltje ‘loca’ (gek dus). Zoals je dus al kan raden, kunnen we het uitstekend met elkaar vinden. We zien elkaar enkel in de voormiddag, tijdens mijn vier uurtjes theorie. In de namiddag is er een andere leerkracht die de activiteiten begeleidt. Zij is ook wel tof, maar stiller.
Na mijn eerste les gisteren voelde ik mijn zelfvertrouwen om Spaans te spreken stilletjes aan terugkeren. ’s Middags durfde en kon ik alweer iets meer zeggen tegen mama Fatima en Carlos dan het voorbije weekend. Dat was een heel fijn gevoel! In de namiddag gingen we dan op bezoek bij de plaatselijke sigarenfabriek, die ook een van de beste van Nicaragua blijkt te zijn. Papa, your place to be dus! We (dat is trouwens mijn huisgenote Anke, een toffe rondreizende Hollandse Patricia en mezelf) mochten toekijken hoe sigaren werden gerold en hoorden ook dat de bladeren van de tabaksplant 3 jaar oud zijn voor ze gebruikt worden om sigaren van te maken. De bladeren roken alvast heel lekker! Daarna was het onze beurt. Met een beetje hulp mochten we elk onze eigen sigaar rollen. Ik heb de mijne, speciaal voor papa natuurlijk, gekocht. Een eerste souvenirtje dus om terug mee naar huis te nemen!
De activiteit duurde helaas niet lang, misschien maar een halfuurtje of zo. Omdat we nog maar midden in de dag waren, besloten Anke, Patricia en ik om dan maar een terrasje te doen. Verfrissende fruitdrankjes kwamen ons tegemoet en ik besloot er nog een heerlijke pannenkoek met geflambeerde banaan en chocoladesaus bij te nemen. Mmmmmm, dat was lekker!
Anke besloot daarna nog wat te gaan internetten op school en ik sprak af met Patricia om ’s avonds nog iets te gaan drinken. Met ons twee werd ’s avonds met drie toen een Zweedse jongen uit het hostel van Patricia ook mee kwam en we eindigden de avond met vijf toen twee Hollandse jongens zich ook bij ons voegden. Het werd een gezellig avondje, maar ik moet zeggen dat ik hier altijd heel vroeg wakker ben (met dank aan mijn babybroertje) en ook heel snel terug moe ’s avonds. Om tien na tien lag ik doodmoe terug in mijn bedje. Gelukkig slaap ik hier goed (en zonder de ventilator aan!)
Dinsdag, vandaag dus, was mijn tweede taalles en opnieuw was de morgen heel leuk. Ik ben met Massiel naar het plaatselijk chocolademuseum geweest. ‘Oh, daar leert ons Jana dus niet veel’, hoor ik jullie al denken, maar niets is minder waar. Alle informatieborden in het museum zijn Engelstalig en Massiel besloot dat ik de borden moest lezen en voor haar vertalen naar het Spaans! Een taakje dat ik met plezier (en nog behoorlijk goed) volbracht. Nu moet ik enkel nog eens terug gaan naar het museum om de chocolade te proeven, want dat doen we niet in de les!
In de namiddag gingen we naar de zoo. De enige zoo in heel Nicaragua! Patricia besloot niet mee te gaan, want zij gaat ergens deze week alweer verder trekken en wou vandaag graag Las Isletas zien (iets wat we donderdag met de school doen). Het werd dus een privétripje voor Anke en mij.
De zoo was, volgens onze leerkracht, vijfentwintig minuutjes met de expresbus. Niet dus. Ik denk dat we toch een klein uurtje op de bus gezeten hebben en help dat was me ook zo’n avontuur! Het klopt dat er hier geen bushaltes zijn. Er is enkel een vaste stelplaats waar je ook kan opstappen. Op de bus heb je een chauffeur en een soort van conducteur. De conducteur laat de zijdeur van de bus open en roept naar iedereen in de straat de bestemming van de bus. Als er mensen zijn die reageren, stopt de bus, worden de mensen ingeladen en rijdt hij weer verder. Onderweg komt de zogenaamde conducteur dan langs om geld te innen. Dat kost ook trouwens twee keer niets, zoals alles hier.
Wat ook heel bijzonder is aan de bus, is dat alles gewoon kan. De chauffeur is aan het bellen en rijden tegelijk, stopt overal langs de weg waar hij wil en vooral, de bus neemt teveel mensen mee! In ons geval was er plaats voor zo’n 20 mensen. De conducteur dacht daar echter anders over en bleef maar mensen duwen in de bus. De kleine schatting die ik maakte, liet merken dat we met zo’n 30 mensen op de bus zaten! Je kan je niet voorstellen dat zoiets in België kan, maar hier is dat allemaal doodnormaal. Het enige minder leuke aan zo’n drukke busrit is dat je nogal eens geplet wordt tegen mensen waar je eigenlijk liever niet zou tegenaan leunen. Een dikke Nicaraguaan die nogal verlekkerd naar je kijkt bijvoorbeeld en dan ‘toevallig’ zijn hand eens op de jouwe legt als de bus aan harde snelheid over de weg bolt en je dus niet zomaar je eigen hand kan verplaatsen. Op een bepaald moment stond ik geplet tussen de conducteur (die zichzelf trouwens heel wat vond) en de dikke Nicaraguaan. Dat is een momentje waarvan ik hoop dat ze niet teveel meer voorvallen, maar uiteindelijk heb ik ook dat weer overleefd. Het leven is hier zo simpel, dat vind ik zo leuk aan dit land. Dat machogedoe neem ik er gewoon bij, de rest maakt alles goed.
De zoo zelf was beter dan verwacht. Niet heel groot en kleine kooitjes voor de dieren, maar toch had het een beetje charme. Ik heb heel mooie kaketoes gezien, dat vond ik echt super! Ook de jaguars en panters waren heel mooi om te zien, hoewel alle dieren last hadden van ‘warmteluiheid’. Ik geef de arme beestjes geen ongelijk, het is hier nog altijd heel erg heet! Het is al zover gekomen dat ik ’s morgens een douche neem, maar ook ’s avonds al eens de kraan durf open te zetten!
Hoe dan ook, de zoo-activiteit duurde gelukkig langer dan het sigarenrollen. Ik ben nog een beetje gebruind van al dat buiten lopen en mijn rode schoudertjes transformeren ook langzaam in bruin, hoera!
Vanavond heb ik niet bij mama Fatima gegeten (om eens geen bonen te moeten eten), maar ben ik uit eten geweest met Patricia, de Zweedse jongen Eric, de twee Hollandse jongens en ook nog een ‘nieuw’ Hollands meisje. Allemaal reizen ze rond, de een al langer dan de ander. Het is heel cool om al die reisverhalen te horen, ik ben echt een groentje als ik dat allemaal hoor. Het is wel raar om zo kortbij nieuwe mensen te leren kennen en alweer afscheid van ze te moeten nemen. Ik heb het eerlijk gezegd meer voor blijvertjes. Alleen reizen heeft zijn voordelen, dat hebben de anderen mij verteld deze avond, maar het is ook gewoon leuk om met zijn twee te reizen. Dan is er toch tenminste een persoon die helemaal begrijpt wat je voelt, bedoelt en gezien hebt…
Misschien ga ik dit weekend naar Léon, waar Patricia heen gaat en gaan we daar samen vulkaanboarden. Dromen genoeg, tijd voorlopig ook nog genoeg. Mañana, mañana…
Alvast heel veel zonnige groetjes!
Jana
En ohja, de teller:
Mooie mannen: 0
Beesten: verschillende gekko’s in de living, 1 op mijn kamer en vanmorgen ook een halfdode grote sprinkhaan naast mijn bed (brrrr!!!!)
Maandag 4 april was mijn eerste belangrijke dag in Nicaragua. Mijn eerste taalles. Met een goed gemoed ging ik samen met Anke naar de les. Ik kreeg mijn eigen leerkracht toegewezen, Massiel. Massiel is een 24-jarige Nicaraguaanse en ze is heel erg tof. Ze is ook een beetje zoals mij: heel vrolijk, heel babbelachtig en een tikkeltje ‘loca’ (gek dus). Zoals je dus al kan raden, kunnen we het uitstekend met elkaar vinden. We zien elkaar enkel in de voormiddag, tijdens mijn vier uurtjes theorie. In de namiddag is er een andere leerkracht die de activiteiten begeleidt. Zij is ook wel tof, maar stiller.
Na mijn eerste les gisteren voelde ik mijn zelfvertrouwen om Spaans te spreken stilletjes aan terugkeren. ’s Middags durfde en kon ik alweer iets meer zeggen tegen mama Fatima en Carlos dan het voorbije weekend. Dat was een heel fijn gevoel! In de namiddag gingen we dan op bezoek bij de plaatselijke sigarenfabriek, die ook een van de beste van Nicaragua blijkt te zijn. Papa, your place to be dus! We (dat is trouwens mijn huisgenote Anke, een toffe rondreizende Hollandse Patricia en mezelf) mochten toekijken hoe sigaren werden gerold en hoorden ook dat de bladeren van de tabaksplant 3 jaar oud zijn voor ze gebruikt worden om sigaren van te maken. De bladeren roken alvast heel lekker! Daarna was het onze beurt. Met een beetje hulp mochten we elk onze eigen sigaar rollen. Ik heb de mijne, speciaal voor papa natuurlijk, gekocht. Een eerste souvenirtje dus om terug mee naar huis te nemen!
De activiteit duurde helaas niet lang, misschien maar een halfuurtje of zo. Omdat we nog maar midden in de dag waren, besloten Anke, Patricia en ik om dan maar een terrasje te doen. Verfrissende fruitdrankjes kwamen ons tegemoet en ik besloot er nog een heerlijke pannenkoek met geflambeerde banaan en chocoladesaus bij te nemen. Mmmmmm, dat was lekker!
Anke besloot daarna nog wat te gaan internetten op school en ik sprak af met Patricia om ’s avonds nog iets te gaan drinken. Met ons twee werd ’s avonds met drie toen een Zweedse jongen uit het hostel van Patricia ook mee kwam en we eindigden de avond met vijf toen twee Hollandse jongens zich ook bij ons voegden. Het werd een gezellig avondje, maar ik moet zeggen dat ik hier altijd heel vroeg wakker ben (met dank aan mijn babybroertje) en ook heel snel terug moe ’s avonds. Om tien na tien lag ik doodmoe terug in mijn bedje. Gelukkig slaap ik hier goed (en zonder de ventilator aan!)
Dinsdag, vandaag dus, was mijn tweede taalles en opnieuw was de morgen heel leuk. Ik ben met Massiel naar het plaatselijk chocolademuseum geweest. ‘Oh, daar leert ons Jana dus niet veel’, hoor ik jullie al denken, maar niets is minder waar. Alle informatieborden in het museum zijn Engelstalig en Massiel besloot dat ik de borden moest lezen en voor haar vertalen naar het Spaans! Een taakje dat ik met plezier (en nog behoorlijk goed) volbracht. Nu moet ik enkel nog eens terug gaan naar het museum om de chocolade te proeven, want dat doen we niet in de les!
In de namiddag gingen we naar de zoo. De enige zoo in heel Nicaragua! Patricia besloot niet mee te gaan, want zij gaat ergens deze week alweer verder trekken en wou vandaag graag Las Isletas zien (iets wat we donderdag met de school doen). Het werd dus een privétripje voor Anke en mij.
De zoo was, volgens onze leerkracht, vijfentwintig minuutjes met de expresbus. Niet dus. Ik denk dat we toch een klein uurtje op de bus gezeten hebben en help dat was me ook zo’n avontuur! Het klopt dat er hier geen bushaltes zijn. Er is enkel een vaste stelplaats waar je ook kan opstappen. Op de bus heb je een chauffeur en een soort van conducteur. De conducteur laat de zijdeur van de bus open en roept naar iedereen in de straat de bestemming van de bus. Als er mensen zijn die reageren, stopt de bus, worden de mensen ingeladen en rijdt hij weer verder. Onderweg komt de zogenaamde conducteur dan langs om geld te innen. Dat kost ook trouwens twee keer niets, zoals alles hier.
Wat ook heel bijzonder is aan de bus, is dat alles gewoon kan. De chauffeur is aan het bellen en rijden tegelijk, stopt overal langs de weg waar hij wil en vooral, de bus neemt teveel mensen mee! In ons geval was er plaats voor zo’n 20 mensen. De conducteur dacht daar echter anders over en bleef maar mensen duwen in de bus. De kleine schatting die ik maakte, liet merken dat we met zo’n 30 mensen op de bus zaten! Je kan je niet voorstellen dat zoiets in België kan, maar hier is dat allemaal doodnormaal. Het enige minder leuke aan zo’n drukke busrit is dat je nogal eens geplet wordt tegen mensen waar je eigenlijk liever niet zou tegenaan leunen. Een dikke Nicaraguaan die nogal verlekkerd naar je kijkt bijvoorbeeld en dan ‘toevallig’ zijn hand eens op de jouwe legt als de bus aan harde snelheid over de weg bolt en je dus niet zomaar je eigen hand kan verplaatsen. Op een bepaald moment stond ik geplet tussen de conducteur (die zichzelf trouwens heel wat vond) en de dikke Nicaraguaan. Dat is een momentje waarvan ik hoop dat ze niet teveel meer voorvallen, maar uiteindelijk heb ik ook dat weer overleefd. Het leven is hier zo simpel, dat vind ik zo leuk aan dit land. Dat machogedoe neem ik er gewoon bij, de rest maakt alles goed.
De zoo zelf was beter dan verwacht. Niet heel groot en kleine kooitjes voor de dieren, maar toch had het een beetje charme. Ik heb heel mooie kaketoes gezien, dat vond ik echt super! Ook de jaguars en panters waren heel mooi om te zien, hoewel alle dieren last hadden van ‘warmteluiheid’. Ik geef de arme beestjes geen ongelijk, het is hier nog altijd heel erg heet! Het is al zover gekomen dat ik ’s morgens een douche neem, maar ook ’s avonds al eens de kraan durf open te zetten!
Hoe dan ook, de zoo-activiteit duurde gelukkig langer dan het sigarenrollen. Ik ben nog een beetje gebruind van al dat buiten lopen en mijn rode schoudertjes transformeren ook langzaam in bruin, hoera!
Vanavond heb ik niet bij mama Fatima gegeten (om eens geen bonen te moeten eten), maar ben ik uit eten geweest met Patricia, de Zweedse jongen Eric, de twee Hollandse jongens en ook nog een ‘nieuw’ Hollands meisje. Allemaal reizen ze rond, de een al langer dan de ander. Het is heel cool om al die reisverhalen te horen, ik ben echt een groentje als ik dat allemaal hoor. Het is wel raar om zo kortbij nieuwe mensen te leren kennen en alweer afscheid van ze te moeten nemen. Ik heb het eerlijk gezegd meer voor blijvertjes. Alleen reizen heeft zijn voordelen, dat hebben de anderen mij verteld deze avond, maar het is ook gewoon leuk om met zijn twee te reizen. Dan is er toch tenminste een persoon die helemaal begrijpt wat je voelt, bedoelt en gezien hebt…
Misschien ga ik dit weekend naar Léon, waar Patricia heen gaat en gaan we daar samen vulkaanboarden. Dromen genoeg, tijd voorlopig ook nog genoeg. Mañana, mañana…
Alvast heel veel zonnige groetjes!
Jana
En ohja, de teller:
Mooie mannen: 0
Beesten: verschillende gekko’s in de living, 1 op mijn kamer en vanmorgen ook een halfdode grote sprinkhaan naast mijn bed (brrrr!!!!)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
