Mijn eerste weekend

Nicaragua 2 en 3 april
Zaterdag 2 april, mijn eerste volledige dag in Nicaragua. Ik besloot het advies van het stagebemiddelingsbureau netjes op te volgen en het dus rustig aan te doen. Een klein stadswandelingetje leek me wel wat, dus na mijn fruitelijk ontbijt ging ik de deur uit, mijn stadsplannetje stevig in mijn hand gekneld. Allereerst ging ik de bank opzoeken en wat Nicaraguaanse centjes afhalen. We betalen hier in cordoba’s en dat is heel leuk geld. Het is mooi en vrolijk gekleurd en je hebt ook altijd veel briefjes op zak terwijl je heel weinig geld bij hebt. Een euro is hier 30,80 cordoba’s, dus je snapt wel wat ik wil zeggen.

Omdat ik een moderne madam wou zijn (en omdat het stagebureau me dat had aangeraden), ben ik mijn eerste cordoba’s gaan inwisselen voor een nieuwe gsm. Een klein en simpel dingetje waarmee ik dus bereikbaar ben in mijn nieuwe thuisland. Ik kan er ook mee sms’en en bellen naar België, maar dat zal zich waarschijnlijk beperken tot een minimum aangezien ik geen idee heb hoeveel dat kost. Hoe dan ook, ik voelde me trots dat ik helemaal alleen een gsm had kunnen kopen.

Een volgend stapje was een wandelingetje over het marktplein en dan terug naar mama Fatima voor het middagmaal. Daarna besloot ik nog wat inkoopjes te doen in de plaatselijke supermarkt die op het einde van de hoofdstraat ligt. De wandeling door die hoofdstraat was me er eentje! Ik ontdekte dat het hier elke dag markt is. Er staan elke dag van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat kraampjes langs de weg die vanalles verkopen. Vers voorverpakt fruit, kleedjes, cd’s, drankjes in plastic zakjes (ziet er heel vreemd, maar toch leuk uit), gsm’s, schoenen (nee, ik heb me niet laten verleiden), … Eigenlijk is het heel leuk om te zien dat alles hier zo ongedwongen lijkt te gaan. De mensen zijn zoals de huisjes: bont gekleurd en vrolijk.

Het verkeer hier, dat is een ander verhaal. Auto’s, taxi’s, bussen, brommers en fietsers racen hier door de straten alsof hun leven er soms vanaf hangt. Zebrapaden zijn een onbekend gegeven en het is dus goed uit je doppen kijken als je een straat wil oversteken. Constant hoor je getoeter, maar dat is niet altijd omdat je in de weg loopt. Taxi’s toeteren ook om zo klanten te lokken. Vooral naar toeristen (mezelf inclusief dus) wordt er getoeterd. Voor mij is alles dichtbij en dus te voet bereikbaar, ik schud dus vriendelijk ‘nee’ naar de taxichauffeurs. Erg vinden ze het helemaal niet als ik mijn hoofd schud, want ze hebben dan toch even de aandacht van een blank meisje getrokken. Ja ja, elk blank meisje met een minderwaardigheidscomplex moet zeker hierheen komen; je voelt je heel snel heel populair, heel goed voor je ego dus!

Het winkelen in de supermarkt was zoals in België heel gewoontjes. Voor de kindjes van mama Fatima vond ik heel onverwachts iets dat ik niet kon laten liggen. Ik had het ’s morgens namelijk met Carlos gehad over dinosaurussen en hij vindt dat heel coole beesten. Het moest lukken dat ik in de supermarkt een opblaasbare dino vond! Tja, dat kon ik toch niet laten liggen?! Pas thuis zag ik dat het eigenlijk een draak is, maar geen mens die dat heeft gezien op de doos, dus blijft het een dino.

Carlos was superblij met de dino! We hebben hem direct opgeblazen en hij speelt er nu constant mee! Dany vindt het allemaal net een beetje te eng. Het beest is dan ook groter dan hem! :) Toch durft hij er na een hele dag bang afwachten al een beetje mee spelen, hoewel hij het hele zaakje nog altijd niet helemaal vertrouwt. Dany is gewoon te schattig voor woorden en met Carlos is het ook leuk. Deze avond hebben we weer Uno gespeeld en we maakten er met ons twee een klein oorlogje van, heel plezant!

Voor de rest heb ik er een leuk dagje opzitten. In de voormiddag ben ik met Anke naar een kerk geweest die helaas pas ’s middags open ging, waardoor we enkel de buitenkant konden bewonderen. Daarna zijn we naar de kathedraal geweest, hebben we de toren ervan beklommen en genoten van het uitzicht en daarna een wandeling tot aan het meer van Nicaragua gemaakt. Het meer ziet er uit als onze Noordzee! Het heeft zelfs golven, ik wist niet eens dat een meer dat kon hebben! En het ziet er heel vervuild uit! Maar toch was het uitzicht prachtig. Ik zie hier dingen die ik nooit perfect in woorden zal kunnen omschrijven.

Kijken naar de kathedraal bijvoorbeeld met op de achtergrond een vulkaan… dat is gewoon adembenemend. Nog altijd heb ik niet goed door dat ik hier drie maanden mag genieten van zo’n mooi land.
Na het middagmaal bij mama Fatima vertrok Anke op een tour naar eilandjes en bleef ik achter. Een beetje internet leek me wel leuk en dus ging ik naar het internetcafé van de school waar ik morgen naartoe mag en waar ook Anke les volgt. In dat ‘café’ is het internet gratis, dus dat is leuk meegenomen. Liefje was online en het was heel leuk om te praten over Nicaragua en de kontknijpende jongens hier, maar ook om te horen hoe het in België gaat.

Een leuk gesprekje dat stopte toen het middernacht bleek te zijn in België en liefje toch echt moest slapengaan. Bij mij was het nog maar 16u toen, dus ik besloot nog een stadswandelingetje te maken en wat kerken te bezoeken.

Verder dan het marktplein ben ik echter niet geraakt, want daar bleek iets aan de hand! De kiosk stond bomvol mensen en ook rondom de kiosk stonden heel veel mensen te kijken naar iets. Dat iets bleken mensen te zijn die stonden te dansen op heel vrolijke deuntjes die live werden gespeeld door een aantal mannen. Een man naast me begon plots tegen me te praten en vertelde me dat de mannen een liedje konden zingen voor een/hun vrouw, zoiets als een publieke liefdesverklaring een beetje. Er werd ook een verjaardagsliedje en –dansje gedaan voor een vrouw die er al heel oud uitzag, maar nog heel jonge benen had! Shaken kon ze, verdorie!
Ik aanschouwde het spektakel en kon alleen maar vaststellen dat dit puur genieten is. Ik kan me niet voorstellen dat mensen in België elke zondag samenkomen op het marktplein om daar te gaan dansen en zingen. Hier is dat allemaal zo gewoon, mensen zijn hier heel ongedwongen. Ik voel me hier goed.
Toen ik besloot dat het genoeg was geweest voor vandaag en naar huis begon te wandelen over het marktplein, kwam ik de man weer tegen die me eerder verteld had over het dansen. Hij wenkte me en vriendelijk als ik ben, ging ik naar hem toe. Er was nog een leuk koppel bij hem. We praatten wat, kregen een privé-dansshowtje voorgeschoteld en toen gingen we plots met ons vieren paardrijden! Weliswaar in een koets, anders ging dat geen waar zijn! Jana en paarden, dat is niet zo’n fantastisch paar.

De koets bood een rondleiding door Granada en de man van het koppel vertaalde voor me wat de koetsier vertelde over de gebouwen die we passeerden. Het was leuk om wat te kunnen praten tegen mensen, hoewel hun Engels ook niet geniaal was. Na het paardritje, met extreem magere paarden en een koets met heel gammele wielen trouwens, namen we afscheid van elkaar en ging ik naar huis. Thuisgekomen was enkel Anke thuis en was het dus wachten op mama Fatima en avondeten.

Morgen is het maandag en begin ik met mijn taallessen, ik ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn. Ik hoop dat ik er nog mensen leer kennen naast Anke, dat ik snel weer mijn Spaans wat bijschaaf en dat we leuke activiteiten gaan doen. We gaan zien, ik hou jullie alvast op de hoogte!

Lieve groetjes uit het nog altijd extreem warme Granada!
Jana