Weekendje León
Door: Jana
Blijf op de hoogte en volg Jana
12 April 2011 | Nicaragua, León
Weekend 8-10 april
Om jullie niet téveel te overladen met nieuwe berichten, ga ik mijn weekend beschrijven in een bericht. Ik kan wel niet beloven dat het een beknopt verslag wordt, want mijn weekend was gewoon fantastisch!
Zoals sommigen ondertussen al op Facebook gelezen hebben, ben ik dit weekend naar León geweest. León is het Nicaraguaanse Gent, een echte studentenstad dus! Er zijn heel wat musea die je kan bezoeken, er is de prachtige kathedraal (die ook nog eens de grootste is van heel Centraal-Amerika!), er zijn nog talloze kerkjes te bezoeken en het is gewoon een heel gezellig stadje om in te wandelen!
De weg naar León was echter niet zonder slag of stoot. Een busrit van een uur van Granada tot Managua, dat ging nog. Daarna moesten Anke en ik echter met lede ogen aanschouwen dat er heel veel mensen waren die naar León wilden. We stonden in rijen aan te schuiven zoals in een pretpark! Zo’n 5 busjes (want het zijn kleintjes, die expressbusjes) hebben we zien vertrekken, terwijl wij nog een beetje mochten wachten en honderden keren ‘neen’ moesten knikken toen de locals weer eens langskwamen met water, koekjes, fruit, dvd’s, haarelastiekjes en stickers van Hannah Montana. Uiteindelijk zijn we toch op het busje geraakt (waar ik mezelf dan nog eens een leuk sneetje in de knie heb bezorgd) en daar gingen we dan, op weg naar León!
Anderhalf uur later was het al donker in Nicaragua en kwamen we aan in het busstation van León. Daar moesten we een taxi nemen die ons naar het Bigfoot Hostel moest brengen in de stad. Een taxi tegenhouden is in Nicaragua zoals in de films. Je steekt je hand op en voila, dat is al geregeld! Onze taxichauffeur had nog twee passagiers mee, maar leek een vriendelijke man, gelukkig. Hij reed echter een andere route dan ik me had ingebeeld en dat vond ik niet zo leuk. Ook Anke begon zich een beetje vragen te stellen, maar plots was daar het antwoord! Het waren de twee andere passagiers die in een godvergeten stuk van León woonden! Nadat de chauffeur hen dus had afgezet, reed hij terug naar het meer bewoonde deel van de stad. Ik kon me weer ontspannen.
Al snel waren we aan ons hostel en daar was ik heel blij om na dat lang onderweg zijn. Al snel zagen we Patricia terug, de Hollandse meid die we eerder de week hadden ontmoet op school. Snel gingen we onze bagage dumpen in onze (mooie) kamer en dan was het tijd om wat regelingen te treffen. Ik was namelijk vastbesloten om dé activiteit van León uit te proberen: vulkaanboarden! Het is hier een heuse toeristische trekpleister en het leek me echt fantastisch om te doen. Patricia en Anke hadden er ook zin in, dus schreven we ons in. We hadden trouwens geluk dat er net een actie liep en voor 30 dollar kregen we het vulkaanboarden, een bijhorend T-shirt, een nacht in het hostel, een ontbijt en 2 mojito’s na het vulkaanboarden. Een meenemertje dus!
’s Avonds hebben we dan niet zoveel meer gedaan. Anke en ik zijn aan de overkant van het hostel iets gaan eten (de eigenaar is naar het schijnt een Belg) en heb ik me voor het eerst gewaagd aan hét drankje van Nicaragua: Flor de Caña! Voor diegenen die nog onbekend zijn met de term; Flor de Caña is rum en het moet gezegd worden, het is echt hééééééél lekker! De fles is echter niet leeg geraakt, zelfs niet met hulp van Anke. En aangezien ik het allemaal heel grappig begon te vinden, hebben we de fles gewoon maar meegenomen naar ons hostel voor er ongelukken zouden gebeuren, hahaha!
Terug in het hostel hebben Anke en ik ons nog even in een hangmat genesteld (ik wil dat thuis!) en wat gelezen (ja, dat lukte nog :)). Veel heb ik echter niet meer gelezen, want ik was doodop en al snel ben ik ingedommeld in de hangmat. Toch ben ik nog in mijn bed beland. :)
’s Morgens een lekker ontbijtje (Bagel met scrambled eggs en tomaat met nog een breakfast smoothie) en daarna rustig naar het stadje gewandeld om die fameuze kathedraal te gaan (be)zoeken. Eerst hebben we een ander kerkje gevonden en vanbinnen gezien, wat ook een heel mooitje is. Het valt ook hier op dat dit een heel arm land is, maar dat de kerken genoeg pracht en praal hebben… een spijtige zaak als je het mij vraagt, maar waarschijnlijk niets aan te doen. Ik denk ook niet dat de mensen het erg vinden hier, want de mensen zijn hier heel gelovig.
Maar goed, na dat kerkje vonden we dus de kathedraal. Hij is inderdaad heel groot! En mooi! En we konden de toren en het dak van de kathedraal beklimmen! Dat moesten we meemaken! We kregen inderdaad waar voor ons geld, want het uitzicht was echt mooi en je mag ook niet elke dag op het dak van een kathedraal lopen! Een ding is wel jammer en dat is dat de kathedraal er langs de buitenkant afzichtelijk uitziet en er niets aan gedaan wordt. Maar ja, het zal zijn charmes hebben zeker?
Na een lichte lunch was het dan tijd voor het vulkaanboarden, ik kreeg er al kriebels van in mijn buik! Met z’n 15 kropen we in een oranje truck die ons naar El Cerro Negro zou brengen. Het werd een wilde rit, al een avontuur op zich! Natuurlijk zorgde dat alleen maar voor meer sfeer in de groep! Er waren verschillende nationaliteiten, hoewel Duitsland het meest vertegenwoordigd was. Denemarken, Nederland, België, Zuid-Afrika, Ierland, België,… allen aanwezig!
Na een tocht van ongeveer een uurtje doorheen bosrijk en stoffig gebied, kwamen we aan op de plek waar het allemaal ging gebeuren. We kregen een board in ons handen geduwd en een schoudertas (heel onhandig trouwens) met daarin een oranje overall en veiligheidsbril. Daarbij nog eens mijn camera en water en geladen was ik!
De gids nam de leiding en begon aan de klim, wij volgden als makke lammetjes. Elke 10 minuutjes werd er gepauzeerd onder de schroeiende zon en konden we genieten van een slok water. We kregen ook telkens uitleg over de vulkaan, heel tof! El Cerro Negro is nog een actieve vulkaan, zijn laatste uitbarsting dateert van 1999, niet zo heel lang geleden dus! Als je op de top op je poep zat, voelde je de warmte van de vulkaan, een heel speciaal gevoel.
Na een klim van zo’n 45 minuutjes bereikten we de top en gooiden we de boards en rugzakken aan de kant. Nog een stukje wandelen tot aan de kraters en dan was het puur genieten van het adembenemende uitzicht. Het was echt… wauw. Door de vele wind aan de top (wat normaal niet zo is) kreeg alles een beetje een dramatisch effect, heel sjiek allemaal. Ik werd er toch wat stil van…
Maar goed, we kunnen niet eeuwig genieten en stil zijn, het was tijd voor ACTIE! Eerst snel onze supersexy outfits aantrekken, wat foto’s nemen en dan luisteren naar de gids die een snelcursus vulkaanboarden gaf. Moeilijk is het niet, maar je moet toch zorgen dat je geen ongelukken doet. Er was in het hostel een meisje dat haar enkel heeft gebroken met het boarden, dus het is toch een beetje ‘een kwestie van gezond verstand’, zoals Katrien Devos zou zeggen.
Na een paar voorbeelden te zien, was het mijn beurt. Ik was er helemaal klaar voor! Aftellen… 3… 2… 1… GO! Daar zoefde ik dan naar beneden! Ik vond het zalig en zou de klim er nog eens voor over hebben! Het record vulkaanboarden staat op 87km/u, ik ging iets minder snel, maar was toch heel blij met mijn resultaat. Raad maar eens hoe snel ik ging!
Na een fantastische en onvergetelijke terugrit naar het hostel, waarbij we bijna letterlijk een man overboord hadden, konden we extreem vuil, maar blij genieten van mojito’s. Daarna was het nog meer genieten van… DOUCHEN!
Nadat iedereen er weer toonbaar uitzag, zijn we met een paar van de groep iets gaan eten. We aten allemaal BELGISCHE FRIETEN! En ze waren lekker! Ik moet eerlijk toegeven dat ik hier teveel gefrituurde dingen eet. Als ik thuiskom zullen mama en Yati prachtig slank zijn en zal ik diegene zijn die naar Weight Watchers mag gaan, let op mijn woorden. Het fruit bij mijn ontbijt is niet genoeg om al die vettigheden weg te werken. Maar dat zijn zorgen voor later, want ik ga hier niet teveel eisen stellen wat mijn eten betreft. Ik wil ook gewoon proeven van de Nicaraguaanse keuken, dus dan moet ik niet gaan zagen over kilootjes meer.
Maar bon, na een gezellig dinertje en nog een kort drankje heb ik weer genoten van wat hangmattijd vooraleer ik ging slapen. Het slapen ging me helaas minder goed af, ik had wat meer rum moeten drinken. Tja, hier gaat dat zo. De ene nacht slaap ik heel erg goed, andere nachten soms helemaal niet. De warmte is daarin een enorm belangrijke factor.
Na nog een nachtje te hebben geslapen in León was het de dag erna tijd om rugzakken te pakken, nog te genieten van een stadswandelingetje met als thema ‘nietsdoen’ en daarna terug naar Granada te keren om Spaans huiswerk te maken.
Het was een ongelofelijk leuk weekend.
Heel veel groetjes,
Jana
Om jullie niet téveel te overladen met nieuwe berichten, ga ik mijn weekend beschrijven in een bericht. Ik kan wel niet beloven dat het een beknopt verslag wordt, want mijn weekend was gewoon fantastisch!
Zoals sommigen ondertussen al op Facebook gelezen hebben, ben ik dit weekend naar León geweest. León is het Nicaraguaanse Gent, een echte studentenstad dus! Er zijn heel wat musea die je kan bezoeken, er is de prachtige kathedraal (die ook nog eens de grootste is van heel Centraal-Amerika!), er zijn nog talloze kerkjes te bezoeken en het is gewoon een heel gezellig stadje om in te wandelen!
De weg naar León was echter niet zonder slag of stoot. Een busrit van een uur van Granada tot Managua, dat ging nog. Daarna moesten Anke en ik echter met lede ogen aanschouwen dat er heel veel mensen waren die naar León wilden. We stonden in rijen aan te schuiven zoals in een pretpark! Zo’n 5 busjes (want het zijn kleintjes, die expressbusjes) hebben we zien vertrekken, terwijl wij nog een beetje mochten wachten en honderden keren ‘neen’ moesten knikken toen de locals weer eens langskwamen met water, koekjes, fruit, dvd’s, haarelastiekjes en stickers van Hannah Montana. Uiteindelijk zijn we toch op het busje geraakt (waar ik mezelf dan nog eens een leuk sneetje in de knie heb bezorgd) en daar gingen we dan, op weg naar León!
Anderhalf uur later was het al donker in Nicaragua en kwamen we aan in het busstation van León. Daar moesten we een taxi nemen die ons naar het Bigfoot Hostel moest brengen in de stad. Een taxi tegenhouden is in Nicaragua zoals in de films. Je steekt je hand op en voila, dat is al geregeld! Onze taxichauffeur had nog twee passagiers mee, maar leek een vriendelijke man, gelukkig. Hij reed echter een andere route dan ik me had ingebeeld en dat vond ik niet zo leuk. Ook Anke begon zich een beetje vragen te stellen, maar plots was daar het antwoord! Het waren de twee andere passagiers die in een godvergeten stuk van León woonden! Nadat de chauffeur hen dus had afgezet, reed hij terug naar het meer bewoonde deel van de stad. Ik kon me weer ontspannen.
Al snel waren we aan ons hostel en daar was ik heel blij om na dat lang onderweg zijn. Al snel zagen we Patricia terug, de Hollandse meid die we eerder de week hadden ontmoet op school. Snel gingen we onze bagage dumpen in onze (mooie) kamer en dan was het tijd om wat regelingen te treffen. Ik was namelijk vastbesloten om dé activiteit van León uit te proberen: vulkaanboarden! Het is hier een heuse toeristische trekpleister en het leek me echt fantastisch om te doen. Patricia en Anke hadden er ook zin in, dus schreven we ons in. We hadden trouwens geluk dat er net een actie liep en voor 30 dollar kregen we het vulkaanboarden, een bijhorend T-shirt, een nacht in het hostel, een ontbijt en 2 mojito’s na het vulkaanboarden. Een meenemertje dus!
’s Avonds hebben we dan niet zoveel meer gedaan. Anke en ik zijn aan de overkant van het hostel iets gaan eten (de eigenaar is naar het schijnt een Belg) en heb ik me voor het eerst gewaagd aan hét drankje van Nicaragua: Flor de Caña! Voor diegenen die nog onbekend zijn met de term; Flor de Caña is rum en het moet gezegd worden, het is echt hééééééél lekker! De fles is echter niet leeg geraakt, zelfs niet met hulp van Anke. En aangezien ik het allemaal heel grappig begon te vinden, hebben we de fles gewoon maar meegenomen naar ons hostel voor er ongelukken zouden gebeuren, hahaha!
Terug in het hostel hebben Anke en ik ons nog even in een hangmat genesteld (ik wil dat thuis!) en wat gelezen (ja, dat lukte nog :)). Veel heb ik echter niet meer gelezen, want ik was doodop en al snel ben ik ingedommeld in de hangmat. Toch ben ik nog in mijn bed beland. :)
’s Morgens een lekker ontbijtje (Bagel met scrambled eggs en tomaat met nog een breakfast smoothie) en daarna rustig naar het stadje gewandeld om die fameuze kathedraal te gaan (be)zoeken. Eerst hebben we een ander kerkje gevonden en vanbinnen gezien, wat ook een heel mooitje is. Het valt ook hier op dat dit een heel arm land is, maar dat de kerken genoeg pracht en praal hebben… een spijtige zaak als je het mij vraagt, maar waarschijnlijk niets aan te doen. Ik denk ook niet dat de mensen het erg vinden hier, want de mensen zijn hier heel gelovig.
Maar goed, na dat kerkje vonden we dus de kathedraal. Hij is inderdaad heel groot! En mooi! En we konden de toren en het dak van de kathedraal beklimmen! Dat moesten we meemaken! We kregen inderdaad waar voor ons geld, want het uitzicht was echt mooi en je mag ook niet elke dag op het dak van een kathedraal lopen! Een ding is wel jammer en dat is dat de kathedraal er langs de buitenkant afzichtelijk uitziet en er niets aan gedaan wordt. Maar ja, het zal zijn charmes hebben zeker?
Na een lichte lunch was het dan tijd voor het vulkaanboarden, ik kreeg er al kriebels van in mijn buik! Met z’n 15 kropen we in een oranje truck die ons naar El Cerro Negro zou brengen. Het werd een wilde rit, al een avontuur op zich! Natuurlijk zorgde dat alleen maar voor meer sfeer in de groep! Er waren verschillende nationaliteiten, hoewel Duitsland het meest vertegenwoordigd was. Denemarken, Nederland, België, Zuid-Afrika, Ierland, België,… allen aanwezig!
Na een tocht van ongeveer een uurtje doorheen bosrijk en stoffig gebied, kwamen we aan op de plek waar het allemaal ging gebeuren. We kregen een board in ons handen geduwd en een schoudertas (heel onhandig trouwens) met daarin een oranje overall en veiligheidsbril. Daarbij nog eens mijn camera en water en geladen was ik!
De gids nam de leiding en begon aan de klim, wij volgden als makke lammetjes. Elke 10 minuutjes werd er gepauzeerd onder de schroeiende zon en konden we genieten van een slok water. We kregen ook telkens uitleg over de vulkaan, heel tof! El Cerro Negro is nog een actieve vulkaan, zijn laatste uitbarsting dateert van 1999, niet zo heel lang geleden dus! Als je op de top op je poep zat, voelde je de warmte van de vulkaan, een heel speciaal gevoel.
Na een klim van zo’n 45 minuutjes bereikten we de top en gooiden we de boards en rugzakken aan de kant. Nog een stukje wandelen tot aan de kraters en dan was het puur genieten van het adembenemende uitzicht. Het was echt… wauw. Door de vele wind aan de top (wat normaal niet zo is) kreeg alles een beetje een dramatisch effect, heel sjiek allemaal. Ik werd er toch wat stil van…
Maar goed, we kunnen niet eeuwig genieten en stil zijn, het was tijd voor ACTIE! Eerst snel onze supersexy outfits aantrekken, wat foto’s nemen en dan luisteren naar de gids die een snelcursus vulkaanboarden gaf. Moeilijk is het niet, maar je moet toch zorgen dat je geen ongelukken doet. Er was in het hostel een meisje dat haar enkel heeft gebroken met het boarden, dus het is toch een beetje ‘een kwestie van gezond verstand’, zoals Katrien Devos zou zeggen.
Na een paar voorbeelden te zien, was het mijn beurt. Ik was er helemaal klaar voor! Aftellen… 3… 2… 1… GO! Daar zoefde ik dan naar beneden! Ik vond het zalig en zou de klim er nog eens voor over hebben! Het record vulkaanboarden staat op 87km/u, ik ging iets minder snel, maar was toch heel blij met mijn resultaat. Raad maar eens hoe snel ik ging!
Na een fantastische en onvergetelijke terugrit naar het hostel, waarbij we bijna letterlijk een man overboord hadden, konden we extreem vuil, maar blij genieten van mojito’s. Daarna was het nog meer genieten van… DOUCHEN!
Nadat iedereen er weer toonbaar uitzag, zijn we met een paar van de groep iets gaan eten. We aten allemaal BELGISCHE FRIETEN! En ze waren lekker! Ik moet eerlijk toegeven dat ik hier teveel gefrituurde dingen eet. Als ik thuiskom zullen mama en Yati prachtig slank zijn en zal ik diegene zijn die naar Weight Watchers mag gaan, let op mijn woorden. Het fruit bij mijn ontbijt is niet genoeg om al die vettigheden weg te werken. Maar dat zijn zorgen voor later, want ik ga hier niet teveel eisen stellen wat mijn eten betreft. Ik wil ook gewoon proeven van de Nicaraguaanse keuken, dus dan moet ik niet gaan zagen over kilootjes meer.
Maar bon, na een gezellig dinertje en nog een kort drankje heb ik weer genoten van wat hangmattijd vooraleer ik ging slapen. Het slapen ging me helaas minder goed af, ik had wat meer rum moeten drinken. Tja, hier gaat dat zo. De ene nacht slaap ik heel erg goed, andere nachten soms helemaal niet. De warmte is daarin een enorm belangrijke factor.
Na nog een nachtje te hebben geslapen in León was het de dag erna tijd om rugzakken te pakken, nog te genieten van een stadswandelingetje met als thema ‘nietsdoen’ en daarna terug naar Granada te keren om Spaans huiswerk te maken.
Het was een ongelofelijk leuk weekend.
Heel veel groetjes,
Jana
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
