Miniweekendjeweg

Weekend van 30 april – 1 mei

Mijn eerste stageweek is zowaar al achter de rug. Het is niet te geloven, maar vandaag zit ik al exact een maand in Nicaragua. Het voelt alsof ik morgen alweer naar huis moet, want de tijd gaat zo ontzettend snel. Ik weet nu al dat ik met een triest gevoel afscheid zal nemen in Nicaragua op 29 juni, maar ik ben tegelijk ook al zeker dat dit niet de eerste en laatste keer is dat ik dit prachtige land bezoek.

Om niet nu al weemoedig te worden, een leuk verslagje van mijn leuk weekend! Vrijdagavond werd er Koninginnedag gevierd op de Nederlandse ambassade in Managua. Aangezien al mijn huisgenootjes afkomstig zijn van Nederland, waren die allemaal uitgenodigd. Stef (mijn baas) vroeg me eerder deze week ook al of ik ging gaan en daar had ik natuurlijk wel zin in, want een hele avond alleen thuiszitten, dat leek me niet zo leuk. Na wat gedoe en telefoontjes over ‘mogen er niet-uitgenodigde’ mensen meekomen, besloot Stef om mij vrijdagavond te komen ophalen en dan samen naar de ambassade te gaan. Zo heb ik ook kennisgemaakt met Audrey, zijn vrouw. Ik had haar eerder deze week wel al op het werk gezien, maar het was pas vrijdag dat ik een beetje met haar gepraat heb.

Toen we aankwamen op het feest was de speech van de ambassadeur aan de gang. In het Nederlands en daarna nog eens in het Spaans kregen we te horen hoe jammer het wel is dat de ambassade Nicaragua verlaat. Ja, besparingen of zo, hebben ervoor gezorgd dat de ambassade weggaat uit Nicaragua en we dus vrijdag voor de allerlaatste keer Koninginnedag konden vieren op de ambassade. Toch wel een beetje bijzonder, niet?

Het werd een heel leuk feestje! Ik heb veel nieuwe mensen ontmoet en heel veel lekkere hapjes gesmuld zoals soesjes, kaas, satés (met pindakaassmaak!), frietjes, … Het voelde toch even een beetje meer als thuis! Heel veel hapjes en drankjes en dansjes later, besloten we dan om nog wat verder te gaan feesten in een club. Met 17 personen zijn we in 1 auto vertrokken. Ik moet er wel bij zeggen dat de auto in kwestie een laadbak had, maar toch is 17 extreem veel! Het was echt vetcool!

In de club ben ik niet meer zo lang gebleven. De witte wijn en Flor de Caña begonnen een beetje hun tol te eisen, als jullie snappen wat ik bedoel. ;-) Eva en Andreas wilden ook naar huis, dus samen hebben we dan een taxi genomen. Eva vroeg als ik de weg wou uitleggen, omdat ik diegene was die vooraan zat. Ik heb nog ‘ja’ kunnen zeggen, maar mijn taak heb ik niet volbracht. Als een blok ben ik in slaap gevallen, haha! Aangekomen in Masaya hebben we dan nog Peter uit zijn bed moeten bellen, omdat het hek van het huis (we leven in een versterkte burcht) gesloten was en niemand van ons een sleutel heeft. Gelukkig was dat probleem snel van de baan en kon ik al snel verder ronken in mijn bed!

Zaterdagochtend was iedereen dan zo’n beetje aan het ‘ontkateren’ en er werd ook een beetje getwijfeld om nog naar San Juan te gaan. Uiteindelijk nam Floortje het heft in handen. Ze belde een hostel en reserveerde drie bedden. “Ziezo, ik heb beslist dat we gaan”, zei ze. Haha, zo simpel ging dat dus.

De busrit naar San Juan del Sur duurt al gemakkelijk drie uur en omdat we allemaal hadden uitgeslapen (met uitzondering van ondergetekende), was het al 16u eer we in San Juan aankwamen. Geen erg, want we trokken onze bikini aan en gingen gelijk op het strand liggen en van de zonsondergang genieten.

Daarna douchen en omkleden, klaar om lekker uit eten te gaan en dan feest te vieren met een grote groep Nederlanders! Koninginnedag vieren, maar natuurlijk ook een beetje afscheidsfeestje voor Kiki die morgen terug naar Nederland vliegt. Ook al heb ik maar een week met haar samen geleefd, ik vind het toch heel erg jammer dat ze weggaat. Hoe dan ook, we hebben echt lekker gegeten (en ik had een overheerlijk dessert! Warme brownie met vanille-ijs en chocoladesaus erbovenop!) en dan zijn we naar een eerste ‘kroeg’ gegaan, zoals de Nederlanders dat zo mooi zeggen.

In die kroeg was echter alles een beetje suf, want de hangmat werd al snel in beslag genomen en er werd wel een beetje gepraat, maar van dansen was geen sprake. Op naar het volgende plekje! In ‘The Crazy Crab’ hebben we wel veel kunnen dansen en wel tot in de vroege uurtjes! We hebben gefeest tot de elektriciteit het begaf om kwart na vier. Het allerstomste was dat, toen we deze ochtend ontwaakten, er nog altijd geen elektriciteit was in de hele stad! Heel gek om mee te maken, maar overdag geeft dat natuurlijk minder problemen dan ’s nachts. Het was best een beetje eng, maar nu weet ik waarom mijn Nica-gsm een ingebouwd zaklampje heeft, haha!

Na een overheerlijk en supergoedkoop ontbijt in San Juan hebben we de taxi en bus terug genomen naar Masaya. Het was een heel kort weekendje, maar het was leuk zoals het was. Bij thuiskomst was het een beetje ontsuffen en surfen op het internet. Straks gaan we naar het circus dat hier is neergestreken. Ik ben heel erg benieuwd, want naar het schijnt is het heel erg grappig! We gaan zien, ik hou jullie alvast op de hoogte!

Lieve Nicagroetjes,
Jana