Op stage - want werken doe ik ook!

Het is nog niet zo lang geleden dat ik jullie trakteerde op een nieuw reisverslagje, maar sommigen beginnen misschien al te vergeten wat mijn echte doel in Nicaragua is; Stage lopen.

Ik ben ondertussen al bezig aan mijn vijfde week stage en het bevalt me nog altijd. Google is ondertussen mijn beste vriend en Israel en Vietnam geven stilletjesaan hun geheimen prijs. Waarom ik allemaal info zoek over die landen als ik in Nicaragua zit? Omdat we bezig zijn met een nieuw, supercool alternatief reisprogramma voor kinderen. Volgend jaar te zien op VPRO!

Vandaag mocht ik echter mijn bureautje verlaten en mijn ogen de kost geven tijdens opnames voor een filmpje voor een stichting die nieuwe huisjes bouwt waar krotten stonden. Het is te zeggen, ze zijn bezig met die nieuwe huisjes. Samen met mijn collega Luis, journalist Alfonso en de cameraman waarvan ik even de naam kwijt ben, gingen filmen bij Jessy. Zij is een tienjarig meisje dat van de stichting een nieuw huis kreeg voor haar en haar familie. Wij verwachtten vanmiddag een volledig nieuw huisje te vinden, geschilderd en afgewerkt. Helaas, we zijn nog altijd in Nicaragua en dat huisje bleek helemaal nog niet af te zijn. Er waren vier nieuwe betonnen muren gezet en een deur. Dat was het. Even moest de rest van ‘de crew’ nadenken hoe ze dat nou gingen oplossen, want normaal gezien ging de montage iets zijn à la “Exteme Makeover”. Extreem konden we het dus niet maken aangezien het helemaal nog niet af was. Gelukkig is in Nicaragua ook iedereen creatief met oplossingen en dus werd bedacht om het filmpje aan te passen aan Jessy die de stichting bedankt “voor het STARTEN met de bouw van haar nieuw huisje”. Al bij al is alles dus wel gelukt, maar het was toch even met de handen in het haar zitten (niet echt voor mij, maar voor de mannen).

Jessy en ik werden quasi onmiddellijk “vriendinnetjes”. Ik praatte makkelijk met haar en samen streelden we haar kleine kuikentjes in afwachting van de opnames. Als ze moest lachen voor een scène, dan ging ik achter de camera staan om onnozel te lachen of mijn duimen omhoog te steken, dat vond ze leuk en lachen deed ze dan ook! Als bedankje kreeg ik een mango van haar. Wat een geluk dat die hier aan de bomen groeien, want het is echt een heel arm gezin. Ik schrok toch wel toen ik hun keukentje en badkamer zag, die nog niet vernieuwd zijn. Jullie kunnen het zelf zien op de foto’s die ik bij het verslagje heb gepost. Schrijnend genoeg leeft de meerderheid van Nicaragua in dergelijke huisjes en heeft niet iedereen het geluk om kennis te maken met een stichting die hen een nieuw huisje wil schenken.

Wat wel opviel is dat het gezin arm is, maar wel in het bezit is van een gsm met camera en een Playstation 2. Hoe de mensen hier prioriteiten stellen, is een vraag die ik me vaak stel. Maar misschien hebben ze die gekregen natuurlijk, dat kan ook. Hoe dan ook, toen het filmen erop zat wou Jessy niet dat we vertrokken zonder dat ze een foto van zij en mij genomen had, met die gsm. Echt een lieve meid was me dat. Ik vond het een heel leerrijke middag en hoop dat er nog zo’n middagjes komen. Verder mag ik ook altijd zelf een reportage maken, maar mijn hoofd weigert voorlopig met een schitterend idee te komen. Ik denk er nog even over na, maar niet te lang natuurlijk, want over vijf weken ben ik alweer in ons belgenlandje! De tijd vliegt als je het naar je zin hebt… Een ding is zeker: ik laat in Nicaragua een stukje van mijn hart achter…

Groetjes,
Jana