De laatste maand...

Drie maanden Nicaragua.

Een jaar lang heb ik toegeleefd naar deze reis, die me voor de rest van m'n leven zal bijblijven om ontelbaar veel redenen. Twee derde van die reis is nu al achter de rug. Het lijkt alsof ik hier nog maar twee weken ben, maar de waarheid wijst me erop dat ik hier nog maar een maandje te gaan heb. Een maandje waarvan ik extra ga genieten. Ik heb nog een boel leuke weekendjes voor de boeg!

Dit weekend bijvoorbeeld ga ik naar León, waar ik een dagje ga surfen en een dagje ga koken voor kinderen op het strand. Je ziet, zelfs hier in Nicaragua liggen kindjes me nog altijd nauw aan het hart.

Het weekend erna ga ik logeren in een boomhut! Dan vieren we het afscheid van twee Nederlanders en gaan we er weer een feestje van maken! Als jullie al eens willen zien waar ik ga slapen, klik je gewoon even op deze link: http://www.posterojo.com/ Ik weet van Nederlanders die ik in het begin van mijn verblijf hier heb ontmoet, dat de boomhutten in een prachtige omgeving liggen en dat je er een spectaculair zicht op zonsop- en ondergang hebt. Ik kijk er dus heel erg naar uit!

Mijn voorlaatste weekend ga ik normaalgezien met mijn huisgenote Floor naar Somoto. Dat is een dorpje in het noorden van Nicaragua en daaromheen liggen heuse canyons! Ook echt iets om gezien te hebben!

Daarna is het al tijd voor mijn allerlaatste weekend in Nicaragua... Dat gaan we vieren in San Juan del Sur. Ja, ik ben er al twee keer geweest, maar het is er gewoon superrelaxed en leuk.

Zoals jullie kunnen lezen heb ik dus nog heel veel gepland voor mijn laatste maand! Van weekendjes thuisblijven, zoals dit weekend het geval was, is dus geen sprake meer. Jammer genoeg zijn er nog zoveel dingen die ik had willen doen hier, maar er rest me geen tijd meer. Ach, ik troost me met de gedachte dat Nicaragua niet wegloopt en dat ik hier nog altijd kan terugkeren, misschien zelfs met leuk gezelschap, om al die overige dingen nog te doen!



Toch moet ik ook eerlijk toegeven dat er steeds meer dingen opduiken die me ook weer doen verlangen naar België. Lieve Freek, mama en papa, vrienden, een zomer vol crefivakanties, nog een jaar studeren, gezond eten, ... Kleine en grote dingetjes waar ik vanaf nu toch steeds meer naar uitkijk. Gelukkig betekent dat niet dat ik niet meer ga genieten van die laatste maand, want dat ik zeker nog doen! Alleen is het leuk om te weten dat er ook nog fantastische mensen en dingen op me wachten aan de andere kant van de oceaan, iets waar ik twee weken geleden nog helemaal anders over dacht.


Het is nog niet afgelopen, maar ik voel de hete adem van het einde al in mijn nek. Daarom zeg ik nu al "Dankjewel Nicaragua voor dit onvergetelijke avontuur". Niet alles ging zoals verwacht of ging even goed. Zo heb ik echt soms last van heimwee, ben ik een aantal (niet verder te benoemen) kilootjes aangekomen, heb ik moeten wennen aan de openheid van mijn huisgenotes (die ik nu onwijs leuk vind, laat dat duidelijk zijn) en is mijn stage niet zo spannend als ik gedroomd had, maar Nicaragua heeft me zoveel moois gegeven dat ik alleen maar dankbaar kan zijn.

En voor iedereen die dromen heeft en niet zeker is als die wel realiseerbaar zijn, geef ik nog deze Nicaraguaanse uitdrukking mee, die ik nu ook zo'n beetje als mijn lijfspreuk aanschouw:

"Lo imposible no existe"
(oftewel "Het onmogelijke bestaat niet").

Met heel veel dankbare groetjes,
Jana
xxx